Նաղաշ Հովնաթանը հայտնի է եղել ոչ միայն Հայաստանում, այլև Վրաստանում: Վրաց Վախթանգ Վեցերորդ թագավորի պալատական աշուղն ու նկարիչն էր:
Մեծ կենսասերը հայ քնարերգությունը հարստացրել է նոր ժանրերով՝ խնջույքի, ուրախության երգերով ու երգիծական ոտանավորներով, որոնք խիստ քննադատում են մարդկային կյանքում մշտապես տեղ գտած ագահությունը, ծուլությունը, խաբեությունը, տգիտությունը, նախանձը, անբարոյականությունը։
Մայիսի 27-ը ավանդաբար համարվում է միջնադարյան աշուղ և որմնանկարիչ Նաղաշ Հովնաթանի ծննդյան օրը։ Հովնաթանը հայ բանաստեղծության մեջ գրականության թեմա դարձրեց խնջույքի, ուրախության և երգիծանքի գովերգումը։

Նա հիմնադիրն է Հովնաթանյան նկարչական գերդաստանի, որի ներկայացուցիչների նկարները հիմա Հայաստանի ազգային պատկերասրահում ունեն առանձին դահլիճ:
Պատահական չէ, որ Հովնաթանյան գերդաստանը գրավել է հանճարեղ կինոռեժիսոր Սերգեյ Փարաջանովի ուշադրությունը, և նա վավերագրական ֆիլմ է նկարահանել Հակոբ Հովնաթանյանի մասին (1968 թ.): Այդ ֆիլմը մշտապես ցուցադրվում է միջազգային կինոփառատոններում:
Նաղաշ Հովնաթանը նկարազարդել է Էջմիածնի Կաթողիկե եկեղեցին։

Հովնաթանի սիրերգությունը նախերգանքն էր հանճարեղ Սայաթ-Նովայի սիրո խաղերի, թեպետ նրանք բոլորովին տարբեր սիրահարներ են: Հովնաթանը վայելել է սերը, իսկ Սայաթ-Նովայի սերը պլատոնական է ու անպատասխան: