Այսօր՝ հունիսի 1-ն՝ Երեխաների իրավունքների պաշտպանության միջազգային օրը։
Վաղ առավոտից պաշտոնյաները կսկսեն ճաճանչափայլ և ռաբիս շնորհավորանքներ հղել, դրանք փաթեթավորել մանկական անմեղ ժպիտներով, ոմանք էլ իրենց մանկության լուսանկարը կհրապարակեն՝ փորձելով ցույց տալ, որ մանուկ են եղել, սիրում են երեխաներին, փոխադարձաբար սիրված են հասարակության ամենաանկեղծ և մաքուր խավի՝ մանուկների կողմից։
Իսկ մեկ այլ իրականության մեջ՝ մաղթանքներից և լուսանկարներից անդին, մենք ունենք մի ողջ սերնդի կորսված մանկություն և մշուշոտ ապագա։
Իշխանությունը ամենամեծ վնասը ոչ թե մեզ է տվել՝ մեծահասակներիս, որովհետև մենք այսպես թե այնպես գլորում ենք մեր ժամանակը, այլ մեր երեխաներին, ում չգիտենք ինչ հայրենիք ենք թողնում և թողնում ենք արդյոք որևէ բան, թե ոչ․․․։
Հետաքրքիր է՝ վաղը երեխաներին հիշելիս, բարեմաղթանքներ ասելիս որևէ մեկի մտքով անցնելու է ներողություն խնդրել նրանցից, որ խլել են ամենակարևորը՝ արցախցի փոքրիկից՝ հայրենիքը, սյունեցի երեխայից՝ խաղաղությունը, երրորդից՝ հայրիկին, եղբորը, հարազատին․․․։
Երեխաներին խոստումներ պետք չէ տալ, առնվազն պետք է նրանց խաղաղ և առողջ մանկությունը ապահովել, էլ չենք խոսում պետության մյուս պարտականությունների մասին՝ երեխաների առողջության, կրթության իրավունք․․․։