Շատ գրողներ դիմում էին թմրանյութի օգնությանը՝ իրականությունից փախչելու կամ ներշնչանքի համար։ Ստորև ներկայացնում ենք նման կախվածություն ունեցող մի քանի հայտնի հեղինակների և նրանց պատմությունները:
Սթիվեն Քինգը ժամանակակից գրականության սարսափ, ֆանտաստիկ ու գիտաֆանտաստիկ ժանրերի լավագույն գրողներից է։ 1980-ականներն անցկացրել է գարեջրի շշերի, ծխախոտի մնացորդների, կոկաինի և մարիխուանայի մշուշի մեջ: Երկարատև բուժումից հետո ի վերջո հրաժարվել է թմրամիջոցներից։
Ժան-Պոլ Սարտրը 20-րդ դարի ֆրանսիական փիլիսոփայության և մարքսիզմի առաջատար դեմքն էր: Սակայն, ցավոք, կախվածություն ուներ ամֆետամինից։ Նա չարաշահում էր նաև ալկոհոլը, ծխախոտը, ասպիրինը, բարբիթուրատները և կոֆեինը, որպեսզի կարողանա հաղթահարել իր աշխատանքային ծանր գրաֆիկը։
Օլդոս Հաքսլիի «Չքնաղ նոր աշխարհ» հակաուտոպիական վեպի հեղինակն է։ Այս գրական հանճարը մեծ քանակությամբ մեսկալին է օգտագործել։ Սա հոգեմետ դեղ է, որն ունի հալյուցինոգեն ազդեցություն։ Օգտագործել է նաև այլ բյուրեղային միացություններև սնկեր։
Ռոբերտ Լուիս Սթիվենսոնը, թեև ավելի հայտնի է որպես «Գանձերի կղզի» վեպի հեղինակ, իր «Բժիշկ Ջեքիլի և պարոն Հայդի տարօրինակ պատմությունը» վիպակը գրել է կոկաինի ազդեցության տակ՝ 6 օրում 60․000 բառ։ Շատերը չգիտեն, որ այս վիպակում հիշատակվող սպիտակ փոշի նյութը շատ բնական դեղամիջոց էր Սթիվենսոնի համար:
Ջեք Քերուակը բիթ սերնդի նշանավոր ներկայացուցիչներից մեկն է: Քերուակի «Ճանապարհին» վեպը հաճախ նկարագրվում է որպես Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի բիթ սերնդին ներկայացնող գործ, սակայն քչերը գիտեն, որ այս վեպը մասամբ ինքնակենսագրական վեպ է, իսկ բենզեդրինը, ինչ խոսք, ուժեղ ներգործություն ունի:
Էդգար Ալան Պոն՝ ամերիկացի լավագույն գրողներից մեկը, տառապում էր էպիզոդիկ վարքագծի խանգարումից, որը մասամբ առաջացել էր ալկոհոլի և ափիոնային նյութերի օգտագործումից:
Նոբելյան մրցանակի դափնեկիր
Ուիլյամ Ֆոլքները խմել է առօրյայից խուսափելու համար, բայց ոչ երբեք գրելու։ Մի առիթով նա ասել է․ «Չկա վատ վիսկի: Որոշ վիսկիներ պարզապես ավելի լավն են, քան մյուսները»:
Ֆրենսիս Սքոթ Ֆիջերալդը հայտնի է ոչ միայն «Մեծն Գեթսբի» վեպի համար, այլև իր հարբեցողությամբ, որի պատճառով նրա առողջական վիճակը գնալով վատանում էր: Նա մահացավ 44 տարեկան հասակում: «Նախ դու խմում ես, հետո խմիչքն է խմում, և վերջում խմիչքը տանում է քեզ»:
Էռնեստ Հեմինգուեյը հայտնի էր իր տարօրինակություններով և վատ սովորություններով։ Դրանց թվում էր նաև ալկոհոլիզմը։ Նա շատ էր խմում և հաճախ շեշտում էր՝ «Մարդը գոյություն չունի, քանի դեռ հարբած չէ»:
Սուրբծննդյան մասին բոլոր ժամանակների ամենահայտնի վեպի գրող
Չարլզ Դիքենսը ոչ այնքան ուտելիքի սիրահար էր, որքան ափիոնի: Նրա մեկ այլ տարօրինակ սովորությունն էր դիահերձարան այցելել և օրերով մնալ այնտեղ:
Եղիշե Չարենցը հանգամանքների բերումով ևս կախվածության մեջ հայտնվեց։ Սկզբում ստիպված, իսկ հետո արդես սեփական կամքով նա օգտագործում էր մորֆի։
Արմինե Մուրադյան