Ընդդիմության պայքարի անհասկանալի տրամաբանությունը

Ընդդիմությունն արդեն 10-երորդ օրն է՝ ելել է ոտքի ու փորձում է փրկել հայրենիքը։ Մենք ասենք՝ փրկել, դուք հասկացեք՝ Նիկոլին քշել, տեղը իրենց բերել։ Ու տասն օրվա մեջ դեռ տասը մետր առաջ չեն գնացել դեպի իրենց նպատակների իրականացում։ Առավելագույնը, որ տեղի է ունեցել, տասը տոկոսով գուցե մարդիկ ավելացել են իրենց հանրահավաքներին՝ շարժման առաջին օրերի համեմատ։

Միակ առաջընթացը երեկ Իշխան Սաղաթելյանի հրապարակած «պոստ ֆայտում» ծրագիրն էր, թե ինչ են անելու հետո, եթե Նիկոլը գնա։ Այսինքն՝ ձևավորվելու է ժամանակավոր կառավարություն, որն էլ գործելու է մեկուկես տարի։ Թե ինչ է անելու այդ ժամանակավոր կառավարությունը, էլի հստակ նշված չէ՝ հիմանականում կենացների մակարդակի մտքեր են, որ սա են անելու, նա են անելու, ասենք՝ ապահովելու են թուրք-ադրբեջանական արտաքին ագրեսիայի զսպումը՝ արդիականացնելով Հայաստանի ու Արցախի միասնական անվտանգության համակարգը: Ո՞նց են ապահովելու՝ չկա նշված։

Կամ՝ կբացառի Հայաստանի ինքնիշխանության և տարածքային ամբողջականության հաշվին հաղորդակցության ուղիների ապաշրջափակման անվան տակ միջանցքների տրամադրումը: Ո՞նց․ էլի չի նշվում։ Փոխարենը նշվում է, որ միջանցքների տրամադրում, ամեն դեպքում, լինելու է։

Ու ամենակարևորը՝ չկա լիդերի անուն, որի հետևից պետք է գնա այս ժողովուրդը։ Այս մարդիկ այդպես էլ չգիտակցեցին, որ հանուն Արցախի կամ հանուն գաղափարի այսօրվա մարդուն դուրս չեն բերի փողոց։ Պետք է հանուն նոր լիդերի դուրս բերել, որը չկա։ Դրա համար էլ իշխանական քարոզչամիջոցները այս շարժումը շարունակ ասոցացնում են Ռոբերտ Քոչարյանի հետ՝ տպավորություն ձևավորելով, թե սա Քոչարյանի ու Փաշինյանի պայքար է, և որ ժողովրդին փողոց են հանել, որ Քոչարյանին բերեն իշխանության։ Ու շատերը հենց դրա համար չեն միանում պայքարին։ Այսպիսի անհասկանալի տրամաբանությամբ ընդդիմությունը մաշեցնելու է իր ռեսուրսն ու ինչ-որ մի պահի դարձյալ արձանագրի իր ֆիասկոն՝ այս անգամ վերջնական ու ջախջախիչ։ Քանի դեռ դա տեղի չի ունեցել, քանի շատ ուշ չէ՝ դեռ շանս ունեն վերարժևորելու իրենց պայքարի տրամաբանությունն ու փոխելու մարտավարությունը։ Եթե ցանկություն ունեն, իհարկե, հաջողության հասնելու։