Այս շաբաթ Հայաստանում թեժ էր ու կրքոտ,
Արմենիա երկրից գալիս էր գարնան հոտ,
Խոտը կանաչել է, անձրևներ են գալիս,
Երևանը դարձել է Վենետիկին վայիս։
Կիրքը հորդում է երկրի դպրոցներում,
Ժաննան ճղճղում է, թե ուր ենք հասել,
Սաղին կազատեմ, կմնամ մենակ ես,
Կրթության ոլորտը պատկանում է մեզ։
Գողական է դարձել Գարդասիլի հսկան,
Հանել, թափահարում է ԱԺ–ի վրան,
Ասում է՝ մեզ մի ասեք վատ իմաստով թուրք,
Մենք լավագույն թուրքն ենք, որ տվել եք դուք։
Ազգային ժողովում է Քոչարյան Լևոնը,
Ասում է՝ ո՛ւյ, թե հետ կտանք գողոնը,
Ինչ–որ լրճկվել եք, խառնել եք աչքիս,
Պուտին հոպարը կանգնած է մեջքիս։
Փաշինյան Նիկոլը լացում է տելեգրամում,
Ասում է՝ գրածներս ինչու չեք լայքում,
Էսքան վիզ եմ դնում, որ ինձ լայքեք դուք,
Բայց գովեստ չեմ լսում, այլ տեսնում եմ թուք։
Քֆուրից բողոքում է Հակոբյան Աննան,
Ասում է՝ հերիք է ինձ ասեք՝ փնթին ու բոշան,
Ես թագուհի եմ, գիտակցեք շուտ դա,
Թե չէ կկրթեմ սաղիդ անխնա։