«Պոլիգրաֆ» ակումբում ապօրինի թմրամիջոցների գործով ոստիկանության իրականացրած
գործողությունների դեմ ընդվզողները, իհարկե, իրավացի են։
Այո, բռնությունը անթույլատրելի է, անհամաչափ ուժի կիրառումը անթույլատրելի է, անկախ նրանից թիրախում մեր մտերիմն է, թե անծանոթ, մեր պես մարդ է, թե սեռական, կրոնական փոքրամասնության ներկայացուցիչ։
Բայց կա նաև մյուս ծայրահեղությունը, մարդու իրավունքներով մտահոգ մի շարք ակտիվիստներ աղմուկ-աղաղակ են բարձրացրել, թե ինչպես եք համարձակվում արդարացնել բռնությունը կամ անտարբեր մնալ։
Տարօրինակն այն է, թե որտեղ էին այդ ակտիվիստները, երբ «Նիկոլ, դավաճան» գոռացող քաղաքացուն էին ձերբակալում, երբ որդեկորույս ծնողների նկատմամբ էին բռնություն գործադրում, երբ վարչապետի ավտոշարասյունը մահացու վրաերթի էր ենթարկում հղի կնոջ, երբ արցախցի երեխաներն էին հոգեբանական բռնության ենթարկվում, երբ գյուղերում թշնամին մետր առ մետր առաջ էր գալիս, երբ Արցախը Հայաստանին կապող վերջին ուղիներն էին փակվում․․․ իսկ այս ամենը բռնություն չէ՞, մարդու իրավունքների խախտում չկա՞, ինչո՞ւ չեք աղմկում, ահազանգում, մեղադրում, թե այս դեպքում «տուժողները» յուրային չեն, կամ շառից-փորձանքից հեռու չեք ցանկանում իշխանությանը հասցեական մեղադրանք ներկայացնել։
Այնպես որ որևէ տարբերություն չկա բռնությունը արդարացնողների և քաղաքական բռնության նկատմամբ անտարբերների միջև։