Թատերաբեմը՝ որպես քաղաքական թատրոն վերադառնալու ուղի. Մարությանի աֆիշայի մեսիջները և չիրականացված ամբիցիաները

Երեւանի նախկին քաղաքապետ Հայկ Մարությանը վերադարձել է թատերաբեմ, թեեւ երբեք էլ դուրս չէր եկել թատերաբեմից: Քաղաքական թատրոնում նա եւս կառավարում էր թատերական հմտություններով:

Երեկվանից հանրային քննարկումների կիզակետում նրա ներկայացման անոնս է, որի տոմսերը արագորեն սպառվեցին ժամերի ընթացքում, նախկին սիրված դերասանը նույնիսկ մի քանի նոր ներկայացում ավելացրեց եւ այլն:

Այս հողի վրա լուսավորականներն էին նեղսրտել, թե ինչու անոնսում Մարությանը հիշատակեց Մարուքյանին, նաեւ լրագրողներին էին նեղսրտել, ընդ որում՝ իրավացիորեն, փաստորեն պաշտոնից դուրս գալուց հետո անգամ նախկին քաղաքապետը իր ծաղրական, քամահրական վերաբերմունքը մեդիայի նկատմամբ չի փոխել, ասվածի վկայությունը հրապարակված տեսանյութի մեջ տեղ գտած կտորներն են՝ թերթերի անուններով, ընտրված հարցերով...:

Ինչեւէ, ո՞ւմ է հուզել եւ հետաքրքրել այս ներկայացումը, ՔՊ-ականները գնալո՞ւ են՝ լսելու սեփական վոյսերը, գուցե նախկիննե՞րն են գնալու վայելելու ազգին սեւ-սպիտակ բաժանած նախկին քաղաքապետի բեմելը՝ պարզ կլինի ներկայացման օրը: Սակայն մեր ուշադրությունը գրավեց մեկ այլ հանգամանք:

Ներկայացման աֆիշան, որի մեջ առաջինը աչքի է զառնում Մարությանի նկարը եւ ընդգծված, մեծ տառերով ՔԱՂԱՔԱՊԵՏԸ բառը: Սա նշանակում է, որ Մարությանը դեռ չիրականացված երազանք ունի, քաղաքապետի պաշտոնին վերադառնալու ցանկությունից ոչ մի ձեւ չի կարողանում ազատվել, կարող է անգամ տանը քաղաքապետ գրությամբ շապիկով է շրջում:

Բայց այս պոստերը ոչ միայն Մարությանը չիրականացված երազանքների, զսպված ամբիցիաների մասին է, այլ, ինչպես ասում են՝ քայլ ձիով, թատերաբեմը՝ որպես քաղաքական թատրոն վերադառնալու ուղի: Թերեւս Մարությանը մտածել է՝ ինչո՞վ է պակաս Ավինյանից, որ ուր ասես գնում եւ ներկայանում է քաղաքապետի թեկնածու՝ Սուրմալուի ավերակներից մինչեւ վարչական շրջաններ, գործարաններ, ուսումնական հաստատություններ:

Ինքն էլ որոշել է իր աֆիշան «տնկել» քաղաքում մեկ-երկու տարի, հիշեցնել մարդկանց, թե ով էր ՔԱՂԱՔԱՊԵՏԸ՝ նախկին սիրելի դերասանը, ազդել նրանց ենթագիտակցության վրա եւ իհարկե, ստանալ քվե: Այնպես որ Մարությանը ոչ թե վերադարձել է թատրոն, այլ շարունակում է մնալ քաղաքական թատրոնում, ներկայացումն էլ ոչ այլ ինչ է, քան քարոզարշավի մեկնարկ: