վերջին լուրեր
Աղավնոյից դուրս չենք գա
Աղավնոյի անցակետում ռուս խաղաղապահների ներկայությունը նշան է, որ պետք է արգելակենք մեքենան, որովհետև Տեղ գյուղն անցնելով՝ հատել ենք Հայաստանի պետական սահմանը և մտել Արցախ՝ Քաշաթաղի շրջան: Իսկ առաջին անցակետը Աղավնոյի մոտ է: Փաստաթղթերը ստուգելուց հետո խաղաղապահներն ասում են, որ պետք է սպասենք, քանի որ ադրբեջանական ավտոշարասյուն է անցնելու վերևով, ինչ-որ տեղով, ճանապարհի մի հատվածով: Ես ժամանակ չեմ պահում, թե երբ կանցնի, որովհետև ժամանակը կանգ է առել:
Դիմացը Սրբոց նահատակաց եկեղեցին է: Բանաստեողծուհի Հասմիկ Սիմոնյանի հետ բարձրանում ենք բլուրը: Ասում եմ՝ գուցե վերջին անգամն ենք տեսնում, որովհետև Հայաստանի վարչապետն ու Արցախի նախագահն ասում են, որ ճանապարհը հանձնում ենք: Իսկ այն տարածքները, որոնք չեն մտնում ԼՂՀ-ի մեջ, ասում են, որ նույնպես հանձնելու ենք: Նստում եմ եկեղեցու բակի սիզամարգի մեջ խրված քարին ու լռում: Հետո լռությունս սիզամարգից բարձրանում է ու սահում ներքևում վառ երևացող Աղավնոյի կարմիր տանիքներին: Ես չգիտեմ լռության ստույգ քաշը, բայց պահը ծանր է, այնքան, որ նստել եմ:
Ես լուռ եմ, բայց փոխարենն աղմկում է պատմությունը: Հրացնում եմ՝ չես հոգնե՞լ կրկնվելուց: Պատասխանում է, իսկ դու չես հոգնե՞լ ինձ կրկնելուց: Ես և պատմությունը, դեմ դիմաց, միայն հարցեր ունենք հազարավոր, բայց ոչ մի պատասխան:
Ճանապարհը ոլորվելով, գլորվելով անցնում է Բերձոր քաղաքի միջով: Նայում եմ ճանապարհի երկու կողմերում ցից-ցից քաղաքին, ինքն իր ուսերին կանգնած և այդպես վեր ելնող քաղաքին ու ասում՝ հանձնելու ենք: Վերջապես գտել եմ պատասխանը՝ հա՛, հոգնել եմ: Պատմությունը նույնպես գտել է պատասխանը՝ ես էլ եմ հոգնել: Երկու հոգնած՝ մարդն ու պատմությունը, սարսափում են ճանապարհը շարունակել, որովհետև առջևում հանձնածն է՝ Շուշին:
Վերադարձին մտնում ենք Աղավնո: Գյուղապետը՝ Անդրանիկը, ասում է՝ ով՞ կարող է մեզ այստեղից հանել, եթե մենք չենք գնում. տներ են ավելանում, նորերը: Իսկ դպրոցում աշակերտների բնական աշխուժությունն է, թեպետ ամառ է ու արձակուրդ: Ուսուցիչ ու աշակերտ խմբվում են Շուշան Պետրոսյանի շուրջը: Ոչ այն բնական մղումով, թե Երևանից երևելի արտիստ է եկել, այլ որպես հարազատի, որովհետև Շուշանը հյուր չէ, Աղավնոյի մի մասն է: Իսկ սրահում Կանայք սեղաններ են պատրաստում: Երեկոյան բանակի քեֆ է լինելու: Զինվոր են ճանապարհում բանակ:
-Աղավնոյից դուրս չենք գա,- ասում են կանայք:
-Տղայիս ասել եմ՝ բանակից հետ ես գալու Աղավնո, դու ուրիշ տեղ չունես գնալու,-ավելացնում է զինվոր մայրը:
Դիմացը Սրբոց նահատակաց եկեղեցին է: Բանաստեողծուհի Հասմիկ Սիմոնյանի հետ բարձրանում ենք բլուրը: Ասում եմ՝ գուցե վերջին անգամն ենք տեսնում, որովհետև Հայաստանի վարչապետն ու Արցախի նախագահն ասում են, որ ճանապարհը հանձնում ենք: Իսկ այն տարածքները, որոնք չեն մտնում ԼՂՀ-ի մեջ, ասում են, որ նույնպես հանձնելու ենք: Նստում եմ եկեղեցու բակի սիզամարգի մեջ խրված քարին ու լռում: Հետո լռությունս սիզամարգից բարձրանում է ու սահում ներքևում վառ երևացող Աղավնոյի կարմիր տանիքներին: Ես չգիտեմ լռության ստույգ քաշը, բայց պահը ծանր է, այնքան, որ նստել եմ:
Ես լուռ եմ, բայց փոխարենն աղմկում է պատմությունը: Հրացնում եմ՝ չես հոգնե՞լ կրկնվելուց: Պատասխանում է, իսկ դու չես հոգնե՞լ ինձ կրկնելուց: Ես և պատմությունը, դեմ դիմաց, միայն հարցեր ունենք հազարավոր, բայց ոչ մի պատասխան:
Ճանապարհը ոլորվելով, գլորվելով անցնում է Բերձոր քաղաքի միջով: Նայում եմ ճանապարհի երկու կողմերում ցից-ցից քաղաքին, ինքն իր ուսերին կանգնած և այդպես վեր ելնող քաղաքին ու ասում՝ հանձնելու ենք: Վերջապես գտել եմ պատասխանը՝ հա՛, հոգնել եմ: Պատմությունը նույնպես գտել է պատասխանը՝ ես էլ եմ հոգնել: Երկու հոգնած՝ մարդն ու պատմությունը, սարսափում են ճանապարհը շարունակել, որովհետև առջևում հանձնածն է՝ Շուշին:
Վերադարձին մտնում ենք Աղավնո: Գյուղապետը՝ Անդրանիկը, ասում է՝ ով՞ կարող է մեզ այստեղից հանել, եթե մենք չենք գնում. տներ են ավելանում, նորերը: Իսկ դպրոցում աշակերտների բնական աշխուժությունն է, թեպետ ամառ է ու արձակուրդ: Ուսուցիչ ու աշակերտ խմբվում են Շուշան Պետրոսյանի շուրջը: Ոչ այն բնական մղումով, թե Երևանից երևելի արտիստ է եկել, այլ որպես հարազատի, որովհետև Շուշանը հյուր չէ, Աղավնոյի մի մասն է: Իսկ սրահում Կանայք սեղաններ են պատրաստում: Երեկոյան բանակի քեֆ է լինելու: Զինվոր են ճանապարհում բանակ:
-Աղավնոյից դուրս չենք գա,- ասում են կանայք:
-Տղայիս ասել եմ՝ բանակից հետ ես գալու Աղավնո, դու ուրիշ տեղ չունես գնալու,-ավելացնում է զինվոր մայրը:
Ամենից շատ դիտված
12:56 Ալավերդիում այսօր հրաժեշտ են տալիս ինքնասպան եղած զինծառայողին
11:25 Ահասարսուռ լուրը կայծակի արագությամբ տարածվեց. ով է Վայքում վրաերթից մահացած 8-ամյա տղան
19:06 Եթե տերտերները ըդքան անմեղ ու սուրբ են, ընչի՞ չեն հակադարձե. գյումրեցի վաճառական
22:00 4 անշարժ գույք, 4.3 մլն ավանդ, 4․6 մլն կանխիկ, 33․8 մլն եկամուտ․ Սրբուհի Գալյանի ունեցվածքը
15:10 Երբ տրանսպորտը 100 դրամ էր, բոլորն էլ վճարում էին․ տուգանելը ճիշտ չէ․ հարցում
17:02 Աբովյանում մայրը զուգարանում ծննդաբերելուց հետո փորձել է սպանել նորածնին․ armlur.am
10:57 Արդշինբանկ, էս ուրիշի վարկերը ինձ մի ուղարկեք․ ազգայնականացնելու են ձեզ, վերջը
16:20 Դեղերը պակասում են, գները՝ աճում. դեղատներում վիտամին C և թորած ջուր չկա
18:17 Չնայած Ադրբեջանը ՌԴ-ի օգնությամբ Արցախը գրավեց, Ալիևը գիտի՝ Պուտինը կարող է թիկունքից հարվածել
23:47 Զելենսկին Ուկրաինայի ուղղափառ եկեղեցու առաջնորդին զրկել է քաղաքացիությունից
Ձեզ գուցե հետաքրքրի
հետադարձ կապ
սոց․ ցանցեր
Կայքում հրապարակված նյութերը պարտադիր չէ, որ արտահայտեն oragir.news-ի խմբագրության տեսակետը: