Քաղաքական հեղհեղուկ, անկայուն ու անհաստատ իրավիճակում գտնվող Հայաստանում մի բան հստակ է, որ Նիկոլ Փաշինյանը երկիրը դարձրել է բաց հրապարակ, ոտի կոխան աշխարհի առաջ, այն աշխարհի, որի ձեռքերն ինչ-որ բան են փնտրում և հասանելիքն ու բաժինն են ուզում վերցնել: Զարմանալի է, որ այս փոքրիկ, աննշան, քարտեզի վրա աղոտ նշմարվող երկրում գերտերությունների շահերը կարող են բախվել և ամեն մեկը պատառ ստանալու ակնկալիք ունենա: Միայն մենք ենք խաղաղն ու անվրդովն այս խառնաշփոթում, երբ մեզ վրա վիճակ են գցում: Մեր շահը հետապնդելու և մեր պատառը պահպանելու փոխարեն՝ դարձել ենք և՛ բարեկամի, և՛ օտարի, անգամ թշնամու շահերի սպասարկուն՝ ինքնակամ, պատրաստ ու աջակցող:
ԱՄՆ-ն փողեր է ներդնում այստեղ՝ մեզ ժողովրդավարության ու խաղաղության պատրաստելու նպատակով, և բացահայտ հայտարարում է, որ պաշտպանում է 2018թ․-ի հեղափոխությունը և 2021թ․-ի ընտրությունները: Ինչո՞ւ է այդքան շահագրգռված մեր երկրում ժողովրդավարությամբ և խաղաղությամբ՝ սեփական գրպանից փող ծախսելով: Թուրքիան հանկարծ բարեկամական քայլ է անում, առաջարկում է շրջափակումը վերացնել, սահմանը բացել, դիվանագիտական հարաբերություններ ստեղծել՝ նշելով, որ այդ ամենն անում է, որպեսզի հայերի համար լավ լինի, որ Հայաստանը զարգանա և հայերը լավ ապրեն: Մտահոգված է մեզ համար: Մի քիչ զարմանալի չե՞ն այդ սերն ու բարեհաճությունը: Ադրբեջանն էլ պարբերաբար մեղադրանքներ է հնչեցնում, ցավ ու ափսոսանք հայտնում, թե հայերը չեն ուզում բռնել խաղաղության ու բարեկամության նպատակով իրենց մեկնած մարդասիրական ձեռքը: Այն մարդասիրական ձեռքը, որ պարբերաբար սահմանին մեր զինորներին է սպանում:
Սա երևացող երեսն է, իսկ ի՞նչ տեսք ունի քողարկված աստառը: ԱՄՆ-ի ճիգ ու ջանքը ռուսական ներկայությունը Հայսատանից և Արցախից դուրս մղելն են: Թուրքիային առաջին ձեռք պետք է միջանցք ու ճանապարհ՝ դեպի Ադրբեջան ազատ ելումուտի համար: Ադրբեջանին էլ պետք են Արցախն ու Հայաստանն առանց հայերի: Իսկ Ռուսաստանին հետաքրքիր ենք որպես ռազմաբազայի տարածք և՛ Արցախում, և՛ Հայաստանում: Մե՞նք ինչ ենք որոշում՝ ճոճվել այդ ուժերի արանքո՞ւմ․ կա՛մ թուրքական վիլայեթ, կա՛մ ռուսական գուբերնա, ինչպես բախտը կվճռի:
-
Հուսիկ Արա
-
պոետ
-