ՊՆ-ից ստացվեցին մեր հարցերի՝ երկար սպասված պատասխանները. պարզվեց՝ երկուսը անշունչ, մնի բերնումն էլ ըսկի շունչ չկա:
Շուրջ քսան օր առաջ Պաշտպանության նախարարություն հարցում էինք ուղարկել՝ սեպտեմբերի 13-ից սկսված ադրբեջանական հարձակման արդյունքում ՀՀ սահմաններում առկա փոփոխության, դրա ծավալների և պահպանությանն ու պաշտպանությանն ուղղված ծառայության կազմակերպման, դրանում կամավորականների ներգրավման մասին:
ՊՆ-ից ստացված պատասխանում նշված է, որ հարցերից երկուսին (սահմանագծի փոփոխության և պաշտպանությանը կամավորների ներգրավման մասին) չեն պատասխանելու՝ օրենքով սահմանված կարգով:
Մյուս հարցերն էին՝ «ինչպե՞ս է կազմակերպվում կամավորականների հերթափոխը առաջնագծում»; «հնչում են մարտակոչեր, կամավորագրման առաջարկներ, դրանք անձնական պոռթկումնե՞ր են, թե՞ իրականում կամավորներ անհրաժեշտ են բանակին»; «վարչական շրջաններն առաջարկում են գնալ թաղապետարաններ և այնտեղ գրանցվել աշխարհազորում. ինչպե՞ս է կիրառվելու այդ ներուժը՝ միայն ռազմական դրություն հայտարարելո՞ւ պարագայում»:
Ի պատասխան՝ նշված է. «Սահմանների պաշտպանությանը կամավոր հիմունքներով ընդգրկվում են ցանկություն հայտնած բոլոր քաղաքացիները՝ կամավորական հիմունքներով կազմավորվող աշխարհազորային ստորաբաժանումներում»:
Եվ այս պատասխանը այլ հարցեր է առաջացնում.
ճի՞շտ է, որ ՀՀ քաղաքացին չիմանա՝ իր սահմաններն ինչպես են փոփոխվել,
ինչպե՞ս է, որ գաղտնիք է, թե որտեղ է ավարտվում քո երկիրը,
ինչո՞ւ չի կարելի իմանալ, թե փաստացի պատերազմական վիճակում գտնվող շփման գծի պաշտպանությանը որքանո՛վ են ներգրավված ժամկետային զինծառայողները՝ 18-20 տարեկան, և ո՛ր չափով՝ քիչ-շատ պատրաստություն անցած կամավորականները:
Կարծես հարցման պատասխանն ուղարկված է, որպեսզի թղթով ամեն ինչ ճիշտ լինի, օրենքով սահմանված կարգով՝ ժամկետում:
Մեր հարցման միակ պատասխանն է. «Սահմանների պաշտպանությանը կամավոր հիմունքներով ընդգրկվում են ցանկություն հայտնած ԲՈԼՈՐ քաղաքացիները», և կրկին հարցեր են առաջանում. իրադրությունն այդքան լո՞ւրջ է, իրոք, պակասո՞ւմ է ներուժը, գուցե պետք է քաղաքացիների հետ առավել անկե՞ղծ լինել:
Տպավորություն է, որ մի օր ՊՆ-ից արդարանալու են, որ մեր միջոցով այս՝ իրադրության մասին ուղերձը հղել են հանրությանը: Եվ դա հնչելու է այնպես անզորաբար ցավոտ, որքան Արծրուն Հովհաննիսյանի խոսքն էր իրադրության լրջության մասին՝ ես ասում էի, որ Շուշիի մոտ համառ մարտեր են ընթանում, ով ուզեր հասկանալ, կհասկանար:
Կարմեն Մարտիրոսյան