Եկեղեցին խանգարում է «սահմանազատման» փաշինյանա-ալիևյան պայմանավորվածություններին
Ազգային ժողովի «ՔՊ» խմբակցության անդամ Արփի Դավոյանն ապրիլի 30-ին, իր հերթին, մասնակցում էր եկեղեցու սպասավորներին խրատելու և խայտառակելու «առաքելությանը»։
Նախապես մի լավ «մարզված» տիկին Դավոյանը մոտեցավ խորհրդարանի ամբիոնին և այնտեղից ընդամենը մի քանի րոպեում պախարակեց եկեղեցու դարերի գործունեությունն ընդհանրապես և ներկայիս «սահմանազատումից» դժգոհող ժողովրդի կողքին լինելը մասնավորապես։
Նախատինքի պատրաստած պաշարից բաժին հանելով նաև Արցախի թեմի առաջնորդին, քպ-ական պատգամավորը նրան մեղադրեց Արցախում չմնալու և այնտեղ չճգնելու մեջ։
Ինչ խոսք, մեծախոսությունը մեր օրերում այլևս չի համարվում արտառոց մի բան։ Հիմա բոլորն են ամեն ինչ արտաբերում, քանի որ երկրի ղեկավարն է ասում՝ «ժողովրդապետություն» է։ Եվ ըստ երևույթին, առանձին հաճույք է եկեղեցականներին «խփելը», որովհետև եկեղեցին ի սկզբանե հայտնված էր այս խմբակի թիրախում։
Վերադառնալով ԱԺ ամբիոնի մոտ Արփի Դավոյանի ծավալած տեսարանին, ասենք, որ փաշինյանական այս հերթական «ուսապարկի» ջղային ելույթը հաջորդեց Ամենայն Հայոց և Մեծի Տանն Կիլիկիո կաթողիկոսների հեռախոսազրույցի մասին լուրին։
Տեղեկություն է տարածվել, որ կաթողիկոսները «վերաշեշտել են Հայաստանի Հանրապետության տարածքային ամբողջականությունը և անվտանգությունն ամուր պահելու հրամայականը և այս ուղղությամբ հայ եկեղեցու անխախտ հանձնառությունը»։
Սա բավական լուրջ ազդակ էր և իր հերթին նաև կոչ Փաշինյանին՝ չմնալ անգործ, ահա և եկեղեցու վրա այդ հարձակումը, որը տեղի ունեցավ ոչ միայն Արփի Դավոյանի, այլև մյուս կարկառուն քպ-ականների միջոցով։ Բայց մի կողմ թողնենք Փաշինյանի և նրա թիմակիցների անձնավորված թիրախավորումները, որոնցով ոչ ոք չի զարմանում վաղուց։ Խնդիրը նրանում է, որ 2020 թվականի 44-օրյա պատերազմից հետո ստեղծված դժնդակ շրջանում եկեղեցին մեծ մասով ձեռնպահ էր մնում մասնակցելու հասարակական գործընթացներին, ինչը լուրջ հարված է իր հեղինակությանը։
Ըստ ամենայնի, կշռելով և գնահատելով Հայաստանին սպառնացող վտանգների ամբողջ լրջությունը, միայն դրանից հետո կաթողիկոսները հանդես եկան համատեղ հանձնառությամբ՝ միասնաբար պաշտպանելու հանրապետության տարածքային ամբողջականությունը։ Սրանում է Փաշինյանի խնդիրը, սա է անհանգստացնում նրան, քանի որ առանձին վերցրած, ամենայն հարգանքով, բայց Բագրատ Սրբազանը և մյուս հարգարժան հոգևորականները չեն կարող փոխարինել եկեղեցուն, որը չնայած փաշինյանական գրոհներին՝ շարունակում է մնալ ժողովրդի համար ամենահեղինակավորներից մեկը։
Փաշինյանը շտապում է․ նրան թեև ադրբեջանական պաշտոնյաները գովում են, որ «սահմանազատումն» ինչպես իրենց է պետք՝ կատարում է, բայց նաև զգուշացնում են, որ նախանշված ուղուց շեղվելու դեպքում կարող են արտակարգ քայլերի (դիցուք՝ պատերազմի – հեղ․) գնալ, իսկ այդ դեպքում, հաստատաբար, Փաշինյանը կկորցնի իշխանությունը և ոչ ոք նրան անձնական անվտանգության երաշխիքներ չի տա։
Տիգրան Աթանեսյան