«Կարծում էի՝ Շուշիի կորուստը ոչ մի բանի հետ չի համեմատվելու, բայց փաստացի կորցրինք ամբողջ Արցախը ու հասկացանք կորստի չափը»,-
Oragir. News-ի հետ զրույցում ասում է Արցախից բռնի տեղահանված 5 երեխաների մայր, մասնագիտությամբ բժշկուհի Անուշ Առստամյանը, ում ամուսինը ևս բժիշկ է։
«44-օրյայի ավարտից ահագին անց, երբ ամուսինս եկավ, փոքր տղաս՝ Անդրանիկս, անգամ չճանաչեց նրան»,- ցավով է վերհիշում բժշկուհին այդ օրերը։
Անուշն ասում է, որ ապրում է զուգահեռ դաժան իրականության մեջ։ Մի կողմից հասկանում է, որ կյանքը շարունակվում է, բայց մյուս կողմից էլ․ «Ախր հուղարկավորությունները դեռևս չեն դադարել։ Փորձում եմ չխելագարվել»,- ասում է մեր զրուցակիցը, ում երեխաներն առայսօր վախի ու տագնապի մեջ են։
«Անգամ հրավառության ձայները երեխաներիս մեջ արթնացնում են նույն վախը։ Անդրանիկս նույնիսկ 1 քայլ ինձանից այն կողմ չի գնում։ Օրերս դպրոցում միացրել էին տագնապի ազդանշան, ու չնայած, որ նախապես երեխաներին զգուշացրել էին, միևնույն է, Անահիտս լացել էր։ Ուսուցչուհին ասում է, որ երեխայիս ասել է՝ «Անահիտ, բայց ձեզ նախապես զգուշացրե՞լ էինք, չէ՞»։
Երեխաս ասել է՝ այո՛, բայց ես այդ ձայնը չէի ուզում լսել»,- պատմում է Անուշ Առստամյանը։
Մանրամասները՝ տեսանյութում։