«Երիտասարդներն իմ բարեկամներն են, որովհետև ես ինքս ինձ առաջվա նման երիտասարդ եմ զգում։ Ես շատ եմ ուզում հիմա տեսնել երիտասարդ տաղանդներ, որոնք 18-20 տարեկան են։ Չէ՞ որ դա ստեղծագործական հասակն է։ Ի՞նչ բան է փառքը։ Փառքն առաջին հերթին առողջություն է։ Եթե կա առողջություն և երջանկություն, ամեն բան կիրականանա»,- Մոսկվայում «Գրական թերթի» թղթակցին տված հարցազրույցում այս մասին ասել է ամերիկահայ գրող Վիլյամ Սարոյանը։
Այսօր «Բարի հսկայի» հիշատակի օրն է։ Այս առիթով
Oragir.News-ն իր ընթերցողներին է ներկայացնում 1980 թ․ «Գրական թերթի» 3-րդ համարում հրապարակված հարցազրույցից մի հատված։
Սարոյանը պատմում է իր կրած գրական ազդեցություններից․ «Առաջին հերթին դա Մարկ Տվենն է, որ սևերին մարդու տեղ էր դնում։ «Հեքլբերի Ֆիննը» մեծ գիրք է։ Այդ Դիկկենսն են և Մոպասանը։ Մանկութ օրերիս մայրս ինձ համար կարդում էր Գրիգոր Նարեկացի և հայոց լեզվի նկատմամբ եր ներշնչում։ Իմ համոզմամբ՝ ամբողջ աշխարհը պետք է քիչ թե շատ Նարեկացի իմանա։ Ինձ միշտ մոտ է եղել Ջեկ Լոնդոնը, քանզի ես վերապրել եմ նրա ստեղծագործությունների ոգուն մոտ ինչ-որ բան․․․ Երիտասարդ ժամանակ եղել եմ նույնիսկ մոլի թուղթ խաղացող։ Խաղացել եմ Եվրոպայում ու Կուբայում։ Եվ այժմ, վերհիշելով այդ մասին, երիտասարդներին կկամենայի ասել՝ կարող է այնպես պատահի, որ ձեզ համակի վստահությունն ու հիասթափությունը․ մի՛ ենթարկվեք դրան։ Իմ կյանքում չի եղել մի օր, երբ ես կորցրած լինեմ հավատս։ Դուք ջահել եք և պետք է իմանաք, որ ամենաերջանիկ օրն այսօր է, որովհետև դա այսօր է»։