Ամենահեշտը պարտվածին, խոցվածին, ծնկածին թելադրելն ու պարտադրելն է: Հեշտ է, որովհետև պարտվածն այլ տարբերակ չունի, քան կատարել հաղթողի կամքը, զիջել ու ընկրկել այնքան, որքան կստիպի հակառակ կողմում կանգնած ուժը: Սա է իրականությունը՝ որպես գրված ու չգրված օրենք: Հայաստանը հիմա այդ անօրեն կամ չոր ու դաժան օրենքի հպատակն է: Իսկ այդ օրենքը հակառակորդն է, հաղթողը, որ կացնի պես է կախվել գլխավերևում և կտրելու, տանելու է այնքան, որքան թույլ կտա կացնի սրությունն ու ծանրությունը:
Սույն կացինն այսօր Ադրբեջանը Հայաստանի վրա բարձրացրել է Թուրքիայի ամուր ձեռքով: Իսկ մեր այդ անհամեմատ ուժեղ ու հզոր հարևանը մեզ հետ դրացիական հարաբերություններ ստեղծելու պատրվակով՝ կացինն է իջեցնում: Տալ Ադրբեջանին այն՝ ինչ ինքն է ուզում, և այնքան, որ գոհ մնա: Այս պահանջն ու պայմանն է ամեն օր Թուրքիան առաջ մղում բացահայտ ու անթաքույց: Թուրքիան ընդգծում է, որ Հայաստանի հետ բանակցում է նախապես Ադրբեջանի հետ համաձայնեցված օրակարգով: Մենք այլ շոշափելի, անգամ հեռանկարային հնարավորություն չենք տեսնում, քան ուղղակի այն՝ կատարել Թուրքիայի դաշնակից Ադրբեջանի պահանջը: Ոչ թե միջնորդավորված, այլ ուղղակիորեն Թուրքիայի ուժային դիրքերից Հայաստանի հետ բանակցում է Ադրբեջանը: Իսկ մնացածը միֆ է՝ սահման բացել, առևտուր անել, քեզ լավ զգալ: Լավ զգացողը միայն Ադրբեջանն է լինելու:
Մենք նույնպես դաշնակից ունենք, մեծ և հզոր Ռուսիան: Բայց մեր դաշնակիցը մեր թշնամիների բարեկամն է: Եվ մենք մենակ էինք 44-օրյա պատերազմում, առանց մեր դաշնակցի էինք թշնամի դաշնակից ուժերի դեմ: Մենք նույնպես եվրոպաներին ու արևմուտքերին խոսք ասելու իրավունք ունենք, բայց Ադրբեջանի ձայնն է լսվում: Մեր լեզուն համր է, աշխարհի ականջը՝ խուլ: Մեր համրությունը աշխարհի խլությունից է, որովհետև մենք պարտված ենք, ընկած, ոչ պիտանի: Եվ այդ անօրեն օրենքով մեզ տանում են մեզանից, որովհետև մենք մերը չենք:
Կար ժամանակ, որ նույն պատերազմում հաղթածը մենք էինք, բայց չկարողացանք մեր հաղթածը հաղթանակի վերածել: Այդ անկարողությունը դառնում է դիմացինի հնարավորությունը և քեզ հետ անում է այն, ինչ դու խելք ու շնորհ չունեցար անել իր հետ, որ քո իրավունքն էր:
-
Հուսիկ Արա
-
պոետ
-