Լենինգրադի բլոկադան հաղթահարած Վահրամ Փափազյանին 1945-ին Բաքվից հրավիրում են «Օթելո» և «Համլետ» խաղալու: Մեծ դերասանը մտածում է՝ Լենինգրադից եկել հասել է Բաքու, մեծ հաջողությամբ ներկայացումներ է խաղում, միգուցե նաև Երևան գնա:
Հեռագիր է ուղարկում Արմեն Գուլակյանին, որն այդ ժամանակ Սունդուկյանի անվան թատրոնի գեղարվեստական ղեկավարն էր և խնդրում մի քանի ներկայացման համաձայնություն:
Ինչպես միշտ Սունդուկյան թատրոնում խմորումներ են լինում, լարված վիճակ, Գուլակյանը որոշում է հավաքել դերասանական խմբին և հաղորդել Փափազյանի՝ Երևան գալու ցանկության մասին:
Դերասանները դեմ են լինում Փափազյանի հյուրախաղերին՝ պատճառաբանելով, թե նրա գալով խախտվում են թատրոնի անսամբլային ավանդույթները, և ընդհանրապես, հյուրախաղն անհատապաշտական թատրոնից մնացած ժառանգություն է, որը վնասում է բոլորին։
Որոշում են, որ չպետք է ընդառաջել Փափազյանին։
Միայն Հրաչյա Ներսիսյանն է հակառակվում.
-Ինչ որ ասում եք, ճիշտ եք ասում, բայց մի մոռացեք, որ դիմողը Փափազյանն է։ Կարծում եմ, որ նրա խնդրանքը պարտավոր ենք կատարել։
Քննարկվող հարցը քվեարկության է դրվում։ Մեծ մասը ձայնը տալիս է մերժելու առաջարկին։
Մի խոսքով` հայ թատրոնի ամենամեծ դերասանի առջև փակվում են մայր թատրոնի դռները:
Փափազյանը հեռագիր է ուղարկում Հայ ֆիլհարմոնիա` երգահան Միքայել Մազմանյանին, թե ուզում է Երևան գալ համերգային երկու ծրագրով, նա էլ պատասխանում է․ «Համեցեք, մեր գլխի վրա տեղ ունեք»:
Համերգային ծրագիրը տեղի է ունենում՝ բնականաբար մեծ հաջողությամբ ու օվացիաներով:
Տարիներ անց այս հուշի հեղինակ, թատերագետ Ռուբեն Զարյանը Փափազյանին հարցրել է, թե ինչ զգաց նա մերժման հեռագիրը ստանալիս: Փափազյանն ասել է.
-Կարդացե՞լ ես «Կորիոլանը», այո՞։ Հիշիր ուրեմն այն տեսարանը, երբ զրկում են նրան հայրենի քաղաքում ապրելու իրավունքից։ Նույն դառնացած հոգին ես էի։ Ինչո՞ւ Երևանը այդպես շուտ մոռացավ, որ ես բարձր պահեցի իր պատիվը 1928-ին Մոսկվայում։ Ինչո՞ւ մոռացավ այն հաղթական դափնին, որով պսակեցի Երևանի ճակատը 1932-ին՝ փարիզյան հյուրախաղերի ժամանակ։ Ո՞ր մեկն ասեմ...