copy image url
Միտք 2 տարի առաջ - 22:04 21-12-2021

Ի՞նչ սպասել ԵՊՀ նոր ռեկտորից

Դեկտեմբերի 17-ին ԵՊՀ ռեկտոր ընտրվեց Հովհաննես Հովհաննիսյանը, որը մինչ այդ եղել է ԱԺ պատգամավոր, գիտության, կրթության, մշակույթի, սփյուռքի, երիտասարդության և սպորտի հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախագահի տեղակալ: Բայց ավելի կարևոր է այն քաղաքական թիմը, որը փաստացի ներկայացնում է Հ. Հովհաննիսյանը` «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցությունը: Վերջինս լայն իմաստով կարող է բնութագրվել որպես տեխնոկրատ հեղափոխականների դիրքերից հանդես եկող թիմ: Ըստ այդմ` հարց է առաջանում, թե ինչ քայլերի կդիմի տեխնոկրատ հեղափոխական ռեկտորը:

Ակնհայտ է, որ բարձրագույն կրթության ոլորտն ինքնին պահպանողական է, և այստեղ դժվար է իրականացնել կտրուկ, հեղափոխական քայլեր, հետևաբար ԵՊՀ ռեկտորի գործողությունները լինելու են ավելի շուտ տեխնոկրատական, ոչ թե հեղափոխական բնույթի: Տեխնոկրատիայի հիմնական գաղափարն այն է, որ ընդունվող որոշումները պետք է առաջին հերթին լինեն արդյունավետ, իսկ որոշումների կայացման գործընթացը պետք է ապաքաղաքականացվի: Ուստի, ի՞նչ տեխնոկրատական լուծումներ կարելի է անել ԵՊՀ-ում:

Կարելի է ենթադրել, որ բուհում մեծ հեղինակություն չունեցող Հ. Հովհաննիսյանը արդյունավետ կառավարում իրականացնելու համար նախ վերանայելու է ԵՊՀ ռեսուրսների այսօրվա շահագործման մեխանիզմները: Խոսքը բուհի շենքերի, լսարանային և այլ տարածքային միավորների, ինչպես նաև ֆինանսական ծախսերի մասին է, որոնք, ամենայն հավանականությամբ, ենթարկվելու են շոշափելի փոփոխությունների` «համալսարանի կարիքներին առավել արդյունավետ ծառայելու» կարգախոսի ներքո: Եթե այդ ընթացքում առաջանա, օրինակ, համալսարանի որոշ տարածքների օտարման հարց, ապա «արդյունավետ կառավարման» սիմուլյացիայի շրջանակներում դա կարող է արդարացվել և փոխհատուցվել, ենթադրենք, աշխատավարձերի բարձրացմամբ: Դրանով Հ. Հովհաննիսյանը կփորձի նաև բարձրացնել համալսարանականների շրջանում իր այսօրվա ցածր վարկանիշը:

Հ. Հովհաննիսյանն, ամենայն հավանականությամբ, նաև նախաձեռնելու է ֆակուլտետների միավորման և արդյունքում մի քանի հետազոտական ինստիտուտի ստեղծման գործընթաց: Այն, որ համալսարանում կառուցվածքային և ֆունկցիոնալ բարեփոխումներ պետք է անել, կասկածից վեր է, սակայն այլ հարց է, թե ինչպես է դա պատկերացնում իրականացնել նորընտիր ռեկտորը մի միջավայրում, որտեղ չունի բարձր հեղինակություն և վստահություն, որտեղ ֆակուլտետների միավորման ընթացքում պետք է առաջնահերթ հաշվի առնել մասնագիտության շահերը, ուսանողների շահերը և դրանք վեր դասել այդ գործընթացն իր դիրքերն ամրապնդելուն ծառայեցնելու գայթակղությունից: Սակայն տեխնոկրատ ղեկավարն այս դեպքում ավելի շուտ կանի ուղիղ հակառակը. կառաջնորդվի «բաժանիր, որ տիրես» սկզբունքով և համալսարանի ռեսուրսների վերաբաշխումը կծառայեցնի իր դիրքերն ամրապնդելուն, այդ թվում՝ ստեղծելով հավատարիմների շրջանակ:

Հ. Հովհաննիսյանն անխուսափելիորեն ստիպված է լինելու նաև նոր կադրային քաղաքականություն իրականացնել, և սա այն կետերից մեկն է, որտեղ նա, ամենայն հավանականությամբ, չի կարողանալու խուսափել քաղաքական որոշումներ ընդունելուց` դրանով իսկ հակասելով տեխնոկրատիայի գաղափարախոսությանը, որը հիմնված է որոշումների կայացման ապաքաղաքականացման սկզբունքի վրա: