Հայաստանում կոնֆլիկտաբանության զարգացման անհրաժեշտությունը հատկապես վերջին ժամանակահատվածում առավել քան ակնհայտ դարձավ:
Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտություն ունեցող երկրում՝ Հայաստանում, գրեթե բացակայում են այնպիսի կոնֆլիկտաբաններ, որոնք կկարողանան հակամարտությունը հավուր պատշաճի ներկայացնել միջազգային հարթակներում և հանրությանը:
Ստեղծված իրավիճակի պատճառների մասին զրուցել ենք Միչիգանի համալսարանի (University of Michigan-Dearborn) հայագիտության բաժնի ղեկավար, պրոֆեսոր Արա Սանջյանի հետ:
Նա նշեց, որ Հայաստանում կոնֆլիկտաբանության թույլ զարգացվածությունն, ընդհանուր առմամբ, նման է բոլոր մյուս միջգիտակարգային մասնագիտությունների թուլության խնդրին:
«Խնդիրն այն է, որ հումանիտար ու սոցիալական տարբեր գիտակարգեր, ի սկզբանե, դասավանդվում են հնացած ոճով և մեթոդներով»,-ասաց մեր զրուցակիցը:
Նրա խոսքով, երկրորդ կարևոր պատճառը գաղափարախոսության ճնշումն է, ըստ որի՝ չպետք է ասել իրականությունը, եթե այն հակասում կամ «վնասում» է գիտականությանը:
«Այդ պատճառով մեր մոտեցումը շատ զգացական է, և եթե որևէ մեկի ասածը հաճելի չէ, ուրեմն այդ մեկը պետք է անպայման ինչ- որ արտաքին ուժի «պրոյեկտ» լինի»,-փաստեց Արա Սանջյանը:
Նա շեշտեց նաև այն հանգամանքը, որ ԶԼՄ-ները, փոխանակ ունկնդրի կամ հեռուստադիտողի հետաքրքրությունը բավարարելուն, համարյա ամբողջությամբ քարոզով են զբաղված,:
«Այս ամենի հետևանքները քննարկելու համար նախատեսված լուրջ հարթակները քիչ են»,-փաստեց Արա Սանջյանը: