Օրագիր.news-ը շարունակում է ներկայացնել Կոսովոյի անկախության ճանաչման վերլուծությունն ու զուգահեռներ անցկացնել Լեռնային Ղարաբաղի կոնֆլիկտի հետ:
Միջազգային հանրության համար Կոսովոյի ալբանացիների գոյությանը սպառնացող մահացու վտանգն իրավական հիմք էր միջամտություն և աջակցության ցուցաբերելու համար, մինչդեռ հայկական բանակը չստացավ այդ աջակցությունը, երբ օգնության էր հասնում Լեռնային Ղարաբաղում ապրող հայերին:
Բացի դրանից ՝ անհասկանալի է, երբ մասնագետներն ու հակամարտությամբ զբաղվող երկրները բացառում են «Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության ռազմական լուծումը», միևնույն ժամանակ պահանջում խնդիրը լուծել մի պետության հետ, որի քաղաքական համակարգը բնորոշվում է որպես «սերնդեսերունդ փոխանցվող» կամ «քվազի միապետություն»:
Նույնիսկ քսան և ավելի տարի անց հայ-ադրբեջանական հակամարտության լուծման համար ադրբեջանական կողմն առաջարկում է վերադարձնել Լեռնային Ղարաբաղը՝ փաստացի անկախ մարզի կարգավիճակով:
Այս առաջարկն անում է մի պետւթյուն, որի ղեկավարը երբեք չի բացառել հակամարտության ռազմական լուծումը:
Կոսովոյի անկախության հռչակումից կես տարի առաջ` 2008 թվականի փետրվարի 17 -ին, քաղաքական գիտությունների պրոֆեսոր Արբեն Հաջրուլլահը ներկայացրել էր այդ գործընթացի մանրամասները:
Նա նշել էր, որ Կոսովոյի հակամարտության նկատմամբ միջազգային հանրության վերաբերմունքը կփոխվի, եթե այնտեղ տեղի ունենա զինված բախում , և ՄԱԿ-ը հաստատի ժամանակավոր կառավարման առաքելություն Կոսովոյում:
Արբեն Հաջրուլլահն այս ամենի վերջում կանխատեսում էր մի նոր պետության հիմնում:
Հեղինակը գրում է նաև այն օրերի մասին, երբ չճանաչված Կոսովոյի վարչապետը նամակներ էր գրում օտարերկրյա դեսպաններին՝ խնդրելով ճանաչել Կոսովոյի ինքնավարությունն ու անկախությունը:
Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության դեպքում, եթե ԵՄ-ն մասնակցեր այդ «սառեցված» հակամարտության լուծման որոնմանը, ապա եվրոպացիները պետք է հաշվի առնեին մի կողմից ԱՄՆ-ի և Թուրքիայի, մյուս կողմից`Ռուսաստանի և Իրանի շահերը:
Կրեմլում կարծում են, որ Վրաստանի ճգնաժամը լուծվել է Աբխազիայի և Հարավային Օսիայի հանրապետությունների միակողմանի ճանաչման միջոցով: Չնայած պատերազմող կողմերը խաղաղության պայմանագիր չեն ստորագրել, սակայն դժվար թե Ռուսաստանը չեղյալ հայտարարի իր որոշումները: «Երկարաժամկետ հեռանկարում հնարավոր չի լինի խուսափել ռազմական գործողությունների արդյունքում ստեղծված իրողությունների ճանաչումից», - ասում է «Գիտություն և քաղաքականություն» հիմնադրամի ներկայացուցիչ Պիտեր Շմիդտը:
Բալկաններում ԵՄ կայունության համաձայնագրի փորձը կարող էր օգտակար լինել նաև Հարավային Կովկասում, քանի որ այն կանխեց հերթական առճակատումը տարածաշրջանում: Կոսովոյի անջատման իրավունքի ճանաչումը ճիշտ էր, նույնիսկ եթե այն Սերբիայի հետ մշտական քաղաքական լարվածություն է առաջացրել:
Բրյուսելը պետք է նույն հեռատեսությունն ունենար նաև Լեռնային Ղարաբաղի խնդրի վերաբերյալ՝ թույլ չտալով իրեն կուրացնել ադրբեջանական նավթով:
Ինքնորոշո՞ւմ, թե՞ անջատում. Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտությունը Կոսովոյի անկախությունից հետո. մաս 1
Անկախացող երկրների նկատմամբ Ռուսաստանի կտրուկ վերաբերմունքն ու Հայաստանին լռության դատապարտումը. մաս 3
ԼՂ հակամարտության ընթացքն Աբխազիայի անկախության ճանաչումից հետո, և Կրեմլի գրանցած միակ «խաղաղարար հաջողությունը». մաս 4