74-ամյա Աբովեն Ջամալյանն իր ողջ կյանքն ապրել է Ստեփանակերտում։ Հայրենի Արցախից, ասում է, որ իր հետ բերել է միայն մի ծով հիշողություն։
«Մի ամբողջ կյանք ապրել է Արցախում, կապվել հայրենի հող ու ջրին, հիմա ստիպված լքել ու տեղափոխվել է Հայաստան, առանց որևէ բան բերելու։ Կինս ու փոքր որդիս մահացել են տարիներ առաջ։ Իմ մասին հոգ էր տանում տղաս՝ Մարատը, ով արցախյան բոլոր պատերազմների մասնակից էր։ Ուրախացա, որ Աստված աղոթքներս լսեց ու որդուս վերջին պատերազմից տուն դարձրեց։
Երբ պիտի հարկադրաբար լքեինք մեր տունը, նստեցինք սեղանի շուրջ, որ տանս վերջին անգամ ընտանիքի ամբողջ կազմով հաց ուտեինք։ Միայն թոռս՝ Էրիկն էր բացակա, ով գնացել էր բենզին հայթայթելու։ Զանգեցի, ասացի Էրիկ, մատաղ ինիմ, եք հաց կեր, էլի կքինաս, ասեց, պապի սոված չըմ, բենզինը յօր օնեմ նոր կյամ»,- ցավով է պատմում պատմում Աբո պապիկը։
«Մինչ թոռս կգար տուն, խնդրեցի տղայիս ու հարսիս ինձ տանել գերեզմաններ՝ հրաժեշտ տալու որդուս ու կնոջս, ասացի, մի բուռ հող վերցնեմ, որ կարոտս առնեմ։ Ինչ իմանայի, թե ժամեր անց կորցնելու եմ և՛ որդուս, և՛ թոռանս՝ մի քանի լիտր բենզինի համար»,- մղկտում է Աբո պապն ու ասում՝ գոնե թոռս փրկվեր։
Նոյեմբերի 6-ին` դեպքից ամիսներ անց է հաստատվել Մարատի ու Էրիկի ԴՆԹ -ն։
Հայր և որդի Ջամալյանները հուղարկավորվել են Գետազատում, որտեղ Մարատի դստեր ընտանիքն է ապաստանել։