«Երբ հնչեց առաջին պայթյունը, ես Արցախի հանրային ռադիոյում ուղիղ եթեր էի հեռարձակում։ Փոքր աղջիկս դպրոցում էր․․․ րոպեներ անց դպրոցում էի, բայց երեխաս չկար։ Շուրջ 3 ժամ՝ ռումբերի պայթյունների տակ, գործընկերներիս հետ միասին վազում էինք քաղաքի մի նկուղից մյուսը։ Ուղեղս ամբողջությամբ մթագնել էր, ոչ մեկին զանգել հնարավոր չէր ու հանկարծ զանգ անծանոթ համարից․
«Երեխան ինձ հետ է»։ Աղջկաս համադասարանցու մայրն էր, ով այդ պահին իր երեխայի հետ տարել էր նաև իմ Աննային։ Երեխաս ամբողջությամբ կապտած էր՝ ռումբերի ու մեզ կորցնելու վախից»,-
Oragir.News-ի հետ զրույցում պատմում է բռնի տեղահանված Կարինե Հայրապետյանը։
Կարինեն մեկն էր այն կանանցից, որը 2020 թվականին մինչև վերջին օրը չլքեց Արցախը։ Երեխաներին ուղարկեց հարազատների մոտ, իսկ ինքը զօրուգիշեր աշխատեց, որպեսզի Արցախի հանրային ռադիոն հնչի, նաև՝ ամուսինը դիրքերից եթե Աստծո կամոք իջնի, ինքը դիմավորի։ Այսօր Կարինեի բռնագաղթած բազմանդամ ընտանիքը վարձով բնակվում է Արտաշատում։ Անհանգստանում է Աննայի համար, ով դեռևս չի հաղթահարել տագնապը և անընդհատ վատ երազներ է տեսնում։
«Աննայիս հետ այսօր դպրոցում հոգեբաններ են աշխատում, սակայն երեխայի մոտ դեռևս տագնապի զգացողություն կա։ Ամեն գիշեր խնդրում է իր հետ քնել, բռնել ձեռքը ամուր ու բաց չթողնել, իսկ մենք, մենք չնայած կենցաղային բազում դժվարություններին՝ փորձում ենք նոր կյանք սկսել։ Ապրել է պետք․․․»։