Արցախում՝ Ստեփանակերտ տանող բոլոր ճանապարհներն արդեն անվերադարձ էին։ Իրենց տունը, ամբողջ կյանքի ստեղծածը, գերեզմաններն ու հայրենիքը մարդիկ մի անհույս կողպեքի հետևում են թողել։ Այդ կողպեքի բանալին պինդ պահել ու իրենց հետ Հայաստան են բերել, կախել նոր՝ վարձով տան բանալիների կողքին։
«Ամենաթանկ բանը տանս բանալիներն են, որ բերել եմ Ճարտարից»․ ասում է ճարտարեցի Մարինե Կարապետյանը, ում 5 հոգուց բաղկացած ընտանիքը Շիրակի մարզի Արթիկ քաղաքում է տեղավորվել։ Արթիկի իրենց բնակարանում ոչինչ իրենցը չէ, տան տերերն են թողել, ասել են՝ օգտագործեք։
«Քաղաքում բոլորը շատ ջերմ են ընդունում, տանն ամեն ինչ կա, հարմար է, բայց չենք կարողանում հարմարվել։ Անընդհատ Ճարտարի մեր տունն եմ հիշում։ Երեխաներն էլ չեն հարմարվում, ընկերներին են կարոտում։ Մեծ տղաս վերջին դասարանում է սովորում, ամենից շատը դարդ է անում, որ վերջին զանգը իր դասընկերների հետ չի անցկացնելու։ Բոլորս ցրվել ենք»,- Oragir.News-ի հետ զրույցում ասում է Մարինե Կարապետյանը։
Չեն կարողանում հարմարվել, բայց պետք է․ մեր զրուցակիցը նաև սա է գիտակցում, բայց մի թաքուն հույս ունի «Նորից Արցախ, Ճարտար գնալ»։