Մադան-Ջիլիզա ճանապարհի հարևանությամբ է Սանահինի ամառանոցը կամ, ինչպես ալավերդցիներն են Արղության իշխանների երբեմնի ագարակը կոչում, Սանահինի «դաչան»:
Սանահնասարում անասնապահությամբ զբաղվողների թիվը տարեցտարի պակասում է: Կյանքի հունն այստեղ՝ Լալվորի փեշերի հանդամասերում, ուրիշ է․ օրնիբուն աշխատանք ու մարդկային մաքուր, ջերմ հարաբերություններ՝ խառնակ աշխարհից հեռու։
Հատկապես գարնանը Սանահնասարը չքնաղ է իր բնությամբ ու ամենակարևորը մարդկանցով: Այստեղ մարդիկ աշխատանքը սկսում են առավոտ ծեգին, ավարտում համարյա կեսգիշերին: Ցավն այն է, որ սարվորների օդաները տարեցտարի դատարկվում են, իսկ անտեր մնացած շինությունները քանդվում: Այստեղ ապրողները պատմում են, որ դժվարություններից չեն փախչում, բայց պետությունն էլ օգնելու փոխարեն խանգարում է:
Սանահինցի Անուշավանը, որ տարիներ առաջ ոչխարների հարյուրավոր հոտ ու անասունների նախիր ուներ, վաճառել է: Հիմա մի քանի խոզ ու անասուն է պահում ու դժգոհում պետական քաղաքականությունից, որ խստացրել է մսի վաճառքի օրենքները, բարձրացնում է հարկերն ու վարկերի տոկոսները:
Մի խոսքով չի աջակցում գյուղացուն, հենց դրա համար էլ Լոռիում սարատեղիները, որտեղ տասնամյակներով մարդիկ անասնապահությամբ են զբաղվում, դատարկվում են:
Տեսանյութ: