Ոչ մի օր՝ առանց Արցախի․ Արցախի հազարամյա գյուղերը․ Դահրավ (8-րդ մաս)

Շարունակում ենք ներկայացնել Արցախյան պատերազմում Դահրավի կորուստները

Կարեն Վահիկի Առաքելյան


Ծնվել է 1965 թվականի մարտի 14-ին՝ Ստեփանակերտում: Մասնագիտությամբ հաշվապահ էր:

Շարժման հենց սկզբից իր չորս ընկերների հետ զինվորագրվել է ընդհատակյա պայքարին՝ չհավատալով, որ ԽՍՀՄ ղեկավարությունն իր ժողովրդի արդարացի պահանջին լուծում կտա: Ծառայել է Աշոտ Ղուլյանի (Բեկոր) առաջին վաշտում: Վայելում էր խիզախ ու անվեհեր ռազմիկի համբավ ողջ Արցախում։

Մասնակցել է Քարինտակի, Խոջալուի, Հադրութի, Մարտակերտի և բազմաթիվ այլ բնակավայրերի համար մղված ազատագրական մարտերին:

Զոհվել է 1992 թվականի մարտի 12-ին՝ Կիչան֊Սրխավենդ գյուղերի մոտ թշնամու կրակակետերի ոչնչացման ժամանակ։

Հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական խաչ» երկրորդ աստիճանի շքանշանով և ՀՀ «Արիության համար» մեդալով։

Ամուսնացած էր, ունի որդի։

Հանգչում է Ստեփանակերտի հուշահամալիրում։

Սլավիկ Զարմիկի Հայրապետյան

Ծնվել է 1961 թվականի սեպտեմբերի 24-ին՝ Սումգայիթում:

1964-ից նրանց ընտանիքը բնակություն է հաստատել Աբովյան քաղաքում:

1979-1981 թթ. ծառայել է խորհրդային բանակում:

Որպես վարորդ աշխատել է Երևան քաղաքի ավտոբուսային թիվ 2 պարկում: Այնուհետև աշխատել է Աբովյանի «Սիրիուս» գործարանում:

Դեռ մանկուց ֆիզիկական լավ պատրաստություն էր ստացել. հաճախում էր ալպինիզմի խմբակ և 1976-ին դարձավ Հայաստանի չեմպիոն: Մասնակցել է նաև միութենական մի շարք առաջնությունների և մրցաշարերի՝ դառնալով մրցանակակիր:

Երբ սկսվում է Արցախյան շարժումը, նա գալիս է հայրենի Արցախ, բնակվում Դահրավում:
Ղարաբաղյան ինքնապաշտպանական ուժերի առաջին հրամանատար Արկադի Կարապետյանի զինակիցն էր, ում հանձնարարությամբ էլ մասնակցում է Ղարաբաղի բազմաթիվ բնակավայրերի հետախուզական և քարտեզագրման աշխատանքներին:

Զոհվել է 1993 թվականին։

Իգոր Գուրգենի Դավթյան

Ծնվել է 1961 թվականին՝ Բաքվում՝ դահրավցիների ընտանիքում:

1979-1981 թթ. ժամկետային զինվորական ծառայությունն անցել է Չիտայում:

Ավարտել է Բաքվի պոլիտեխնիկական ինստիտուտը, հետո բնակության է տեղափոխվել Կիրովական:

1992 թվականից մասնակցել է մարտական գործողություններին՝ ծառայելով կենտրոնական պաշտպանական շրջանի 3-րդ գումարտակի 8-րդ վաշտում:

Զոհվել է 1992 թվականի նոյեմբերի 19-ին, Մարտակերտի Վաղուհաս գյուղի մերձակայքում:

Լևոն Ալեքսեյի Խաչատրյան



Ծնվել է 1968 թվականի փետրվարի 27-ին՝ Դահրավում:

Նա լեգենդար Գարիկ Խաչատրյանի եղբայրն էր։

1988-1990 թթ. ծառայել է խորհրդային բանակում:

Մասնագիտությամբ վարսավիր էր, աշխատել է հայրենի գյուղում:

Երբ Շուշիի մերձակայքում վիճակը բարդանում է, նրանց ջոկատը դիրքավորվում է Շռլանի մոտ:

1992 թվականի սեպտեմբերի 21-ն էր, խիստ մառախլապատ մի օր: Ջոկատի տղաները բլրի տակով առաջանալիս են լինում: Հետո մի վայրում մառախուղը վերջանում է: Իսկ վերևում էլ տեղակայված էր հակառակորդը, որը սկսում է կրակ բացել...

Այստեղ էլ թշնամու դեմ մարտում, հերոս եղբոր նահատակվելուց երեք ամիս անց, զոհվում է նաև Լևոն Խաչատրյանը, ինը հոգի էլ վիրավորվում են: Ողնաշարից վիրավորված Էրիկ Սարգսյանն էլ այսօր հաշմանդամի սայլակի օգնությամբ է տեղաշարժվում:

Դավիթ Գրիգորի Հայրիյան

Ծնվել է 1974 թվականի ապրիլի 17-ին՝ Դահրավում: Ուսանել է Ստեփանակերտի արհեստագործական ուսումնարանում:

Մարտընկերները նրան համարում էին վաշտի ոգին: Դավիթ Հայրիյանը տասնինը տարեկան էր և արդեն՝ դասակի հրամանատար:

Զոհվել է 1993 թվականի դեկտեմբերի 31-ին՝ Մարտակերտի «Պուշկեն յալ» կոչվող տեղամասում, որտեղ տևական ժամանակի ընթացքում դաժան մարտեր էին ընթանում:

Բազմաթիվ մարտերի է մասնակցել, այդ թվում և՝ Կարագյավի, Լաչինի, Լիսագորի, Շռլանի, Նախիջևանիկի, Դահրազի և Քարագլխի ազատագրման համար մղված մարտերին:

Վլադիկ Ալեքսանդրի Հայրիյան

Ծնվել է 1948 թվականի օգոստոսի 5-ին՝ Դահրավում:

1966-1968 թթ. ծառայել է խորհրդային բանակում:

Ավարտել է Ստեփանակերտի գյուղատնտեսական տեխնիկումը:

Զոհվել է 1992 թվականի մարտի 23-ին՝ Մարտակերտի մոտ:

Ռաֆիկ Ահարոնի Հովակիմյան

Ծնվել է 1957 թվականի ապրիլի 10-ին՝ Դահրավում: Ութամյա կրթությունը ստանալուց հետո ուսումը շարունակել է Ստեփանակերտի գյուղատնտեսական տեխնիկումում:

Մարտական գործողություններին մասնակցել է 5-րդ վաշտի կազմում:

Զոհվել է 1992-ի հունիսի 16-ին՝ Մարտակերտի շրջանի Գետավան գյուղի համար մղված մարտում:

Յուրի Համիկի Ղարայան

Ծնվել է 1967 թվականի դեկտեմբերի 27-ին՝ Ստեփանակերտում:

1985-1987 թթ. ծառայել է խորհրդային բանակի դեսանտային զորքերում:

Արցախյան շարժման ակտիվ մասնակիցներից էր, ինչի համար ձերբակալվեց և դատապարտվեց երեք տարվա բանտային կալանքի:

Ազատ արձակվելուց հետո, 1991 թվականից, աշխատանքի անցավ Ստեփանակերտի կապի ցանցում:

1992-ին անդամակցեց Վիտալի Ջհանգիրյանի ստեղծած «Տարան» հատուկ նշանակության ջոկատին, քիչ անց էլ տեղափոխվեց Աշոտ Բեկորի լեգենդար վաշտ, որպես հետախուզական դասակի հրամանատար:
Զոհվել է 1994 թվականի ապրիլի 14-ին՝ Գյուլիջայի մարտում։

Պարգևատրվել է «Մարտական խաչ» երկրորդ աստիճանի շքանշանով և «Արիության համար» մեդալով:

Վալերի Գեորգիի Մելքումյան

Ծնվել է 1950 թվականի հունիսի 16-ին՝ Դահրավում: Դպրոցն ավարտելուց հետո տեղափոխվել է Բաքու, որտեղ և աշխատանքի է անցել:

1968-1970 թթ. ծառայել է խորհրդային բանակում:

Արցախյան շարժման սկզբից վերադարձել է հայրենիք: Պատերազմի ժամանակ մտել է 1-ին գումարտակ, ծառայել 3-րդ վաշտում:

Զոհվել է 1993 թվականի հուլիսի 22-ին՝ Աղդամի մարտում:

Արթուր Միքայելի Սարգսյան

Ծնվել է 1962 թվականի դեկտեմբերի 6-ին՝ Դահրավում:

Դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել է Ստեփանակերտի գյուղատնտեսական տեխնիկում, որն ավարտելուց հետո աշխատանքի է անցել «Հոկտեմբեր» անունը կրող կոլտնտեսության ավտոբազայում:

1990-ից հիմնել է իր մասնավոր տնտեսությունը՝ ստեղծել է խոզաբուծական ֆերմա, մեծ ներդրում է ունեցել նաև տարածաշրջանում կոոպերատիվ շարժման ժամանակ տնտեսական վերելքի գործում։ Նրա ջանքերի շնորհիվ, մասնավորապես, գյուղում հսկայական գոմ է կառուցվել:

Գրեթե միաժամանակ Արթուրն անդամակցում է ինքնապաշտպանական ջոկատին՝ մասնակցելով մարտական գործողություններին:

Զոհվել է 1993 թվականի հունիսի 14-ին՝ «Ուղտի մեջք» կոչվող վայրում:

Վադիմ Ռոմանի Սարգսյան

Ծնվել է 1969 թվականի փետրվարի 11-ին՝ Բաքու քաղաքում՝ դահրավցիների ընտանիքում:

Ծառայել է Աֆղանստանում տեղակայված ԽՍՀՄ զինված ուժերում:

Երբ սկսվեց Շարժումը, նրանց ընտանիքը տեղափոխվեց Ստեփանակերտ: Այստեղ Վադիմն աշխատանքի է անցնում ներքին գործերի բաժնում: Հետո անդամակցում է հայրենիքի պաշտպանության սուրբ գործին:

Մասնակցել է Շահումյանի շրջանի համար մղված ինքնապաշտպանական մարտերին:

Զոհվել է 1991 թվականի դեկտեմբերի 28-ին՝ Կրկժանի ազատագրման համար մղված մարտում:

Սլավիկ Բորիսի Ստեփանյան

Ծնվել է 1959 թվականի դեկտեմբերի 1-ին՝ Դահրավում: Ավարտել է գյուղի ութամյա դպրոցը, ապրել և աշխատել է հայրենի գյուղում:

1977-1979 թթ. ծառայել է խորհրդային բանակում:

Առաջիններից մեկն է կամավորագրվել հայրենիքի պաշտպանությանը: Ակտիվ մասնակցություն է ունեցել բազմաթիվ մարտական գործողությունների:

Զոհվել է 1994 թվականի ապրիլի 11-ին՝ Գյուլիջայի մատույցներում:

Էդուարդ Վաչիկի Օհանյան

Ծնվել է 1975 թվականին, Ստեփանակերտում:

Տակավին պատանի՝ Էդուարդը զինվորագրվում է հայրենիքի պաշտպանությանը՝ անդամակցելով 2-րդ վաշտին և մասնակցելով բազմաթիվ մարտերի:

Զոհվել է 1992 թվականի օգոստոսի 23-ին՝ Ստեփանակերտում, քաղաքի ռմբակոծության ժամանակ: Ավիառումբի պայթյունից ավերվում է նրանց տունը: Իրենից բացի, զոհվում է նաև հայրը՝ Վաչիկ Օհանյանը:


Քառասունչորսօրյա պատերազմի ժամանակ էլ զոհվել են Նվեր Էդվարդի Ավանեսյանը, Ռաջ Բենիկի Ավանեսյանը, Մխիթար Արվիդի Բեգլարյանը, Արայիկ Վարուժանի Ղահրամանյանը և
Դավիթ Մխիթարի Համբարձումյանը:


Լուսանկարում՝ Դավիթ Համբարձումյանը

44-օրյայի զոերից են նաև Էրիկ Արսենի ու Արկադի Արսենի Հախումյան եղբայրները։



Դահրավից անհետ կորել է Սլավիկ Միրզոյանը: Նա կուսակցական պատասխանատու աշխատող էր, եղել է Կոմկուսի Ասկերանի շրջկոմի հրահանգիչը: Գերևեվարվել է Նախիջևանիկի ճակատամարտում՝ Սառնաղբյուրի ուղղությամբ՝ Աղդամի կողմից հարձակվող թշնամու կողմից: Բորիկ Մուխանի Ներսիսյանն էլ անհետ կորել է Լաչինի տարածքում՝ 1992-ի մայիսի 28-ին:

Ութ դահրավցիներ էլ՝ քաղաքացիական անձինք, զոհվել են Ստեփանակերտի մշտական հրետակոծության ժամանակ. այդ օրերին մայրաքաղաքի վրա բոլոր կողմերից տեղացող ինտենսիվ հրետակոծության ընթացքում հաճախ օրական հազարից ավելի հրետանային արկ էր ընկնում:

Կարեն Միրզոյան

Շարունակելի

Ակնարկի նախորդ մասը՝ այստեղ: