Արցախը կորցնելուց հետո հայերս բոլորովին այլ իրականություն ենք ստացել։
Իրականություն, երբ Հայաստանը ղեկավարող ուժի պահանջով ստիպված ես «ապացուցել, որ ուղտ չես»։
Իշխանական Հ1-ով մեզ պիտակավորում են, անվանում «փախած»։ Մեր ամենահիմնարար խնդիրները Հայաստանի գործող կառավարությունը չի լուծում։
Ո՞րն է մեր անելիքը։ Այն, ինչով հիմա Երևանում զբաղվում են տեղահանված արցախցիները՝ կոչեր ու ստորագրահավաքներ անելով, կլուծի՞ արցախցուն տանջող հարցերը, կփափկացնի՞, արդյոք, Նիկոլ Փաշինյանի քարացած սիրտը։
Ո՛չ, եթե գործողությունները չկրեն զանգվածային, համընդհանուր բնույթ։ Խնդիրները, որոնք հիմա անլուծելի են՝ անխտիր ամենքին են վերաբերում և կլուծվեն բոլորիս մասնակցության դեպքում։
Ավաղ, հանրային հարթակներում արդեն երևում են հին ու նոր «քննադատներ», որոնք սկսել են զբաղվել պառակտիչ գործունեությամբ։ Պիտի իմանանք՝ նմանների «հաջողությունը» մյուսներիս ձախողումն է։ Մենք այլևս իջնելու տեղ չունենք, պետք է վեր բարձրանանք, անգամ մագլցելով և, անպայման, ելնելու անխախտ մտադրությամբ։
Համոզված եմ, հայ ժողովուրդն իր մասնիկի՝ արցախահայության հետ է և աջակցում է նրան։ Այդ աջակցությունը հատկապես հիմա շատ է պետք արցախահայերիս, որ կարողանանք առաջ ընթանալ և բացել մեր կյանքի նոր էջը։
Տիգրան Աթանեսյան