Համախմբում, բայց լուծումների ու ելքերի, այլ ոչ թե պարտության շուրջ․ Փաստ

«Փաստ» օրաթերթը գրում է․

«Ներկա պահին հանրությանը հուզող առաջնային հարցը երկրի անվտանգությունն է, քանի որ արդեն հայկական պետականության գոյությունն է դրված վտանգի տակ։ Բնականաբար, արտաքին սպառնալիքին դիմագրավելու համար երկրում պետք է կատարվեն անհրաժեշտ վերադասավորումներ, այդ թվում՝ նաև քաղաքական։ Օգտվելով երկրի առաջ ծառացած դժվարին իրավիճակից՝ իշխանությունները փորձում են առաջ մղել այն քաղաքական ուղեգիծը, որ անհրաժեշտ է համախմբվել իրենց քաղաքական ուժի շուրջը՝ իրենց նույնականացնելով պետության հետ։
Դրանով է պայմանավորված, որ այս օրերին նման կոչերն իշխանականները լեզվի փաթաթան են դարձրել։ Իհարկե, իրավիճակը սթափ գնահատող բոլոր ադեկվատ մարդիկ առավել քան կարևորում են համախմբման նշանակությունը, բայց ի՞նչ են, ըստ էության ասում Նիկոլ Փաշինյանի ու նրա թիմի դեմ պայքարող, նրանց ընդդիմացող անձինք և ուժերը: Եթե պարզ ներկայացնենք, ապա ասում են հետևյալը՝ համախմբվել գործող իշխանությունների՝ մասնավորապես Փաշինյանի շուրջ, նշանակում է համախմբվել պարտության և երկիրը կործանման տանելու շուրջը։ Փաշինյանն ամբողջությամբ վերածվել է պարտության սիմվոլի։
Որպես քաղաքական ֆիգուր՝ նա երկիրը տանում է մի պարտությունից դեպի մյուսը և պետականությունը հասցրել է կործանման։ Եվ ինչքան ժամանակն անցնում է, այնքան մեր վիճակը բարդանում է։ Պարզից էլ պարզ է, որ արդեն անիմաստ է Փաշինյանից ակնկալիքներ ունենալը, քանի որ նա ոչ միայն անկարող է կանգնեցնել զիջումների թափանիվն, այլև իր քայլերով ավելի է արագացնում այն։ Իրադարձությունները ցույց են տալիս, որ քաղաքական առումով նա լիովին սպառել է իրեն և ինչքան մնա վարչապետի աթոռին նստած, այնքան տուժելու է երկիրը։ Բացի դրանից, Փաշինյանի գլխավորած ուժը երբեք էլ չի ունեցել քաղաքական բովանդակություն՝ առաջնորդվելով բացառապես պատեհապաշտությամբ, թատերականացված շոուներով, և հանրության շրջանում ատելություն ու թշնամանք գեներացնելու միջոցով վարպետացել «ջրեր պղտորելու» հարցում։ Հայաստանն այլևս ժամանակ չունի կորցնելու, հապաղումը ծանր հետևանքներ է ունենում։
Պետք է գործել արագ ու մտածված։ Եվ իրավիճակից դուրս գալու ելքը համախմբումն է, սակայն ոչ թե պարտության, այլ լուծումների, ելքերի շուրջ։ Իսկ լուծումները ենթադրում են, որ առաջին հերթին Փաշինյանը պետք է հասկանա, որ լավագույն տարբերակը գիտակցված կերպով իր անցնցում հեռանալն է, որպեսզի բացվի պարտությունը բեկելու ճանապարհը։ Միևնույնն է՝ նա վաղ թե ուշ հեռանալու է, սակայն լավագույն տարբերակը սեփական կամքով հեռանալն է, որով երկիրն ու պետությունը փրկելու շանս կբացվի, այլ ոչ թե սպասելը, երբ դանակը կհասնի ոսկորին ու ժողովուրդը կվռնդի իրեն, ինչի հավանականությունը Փաշինյանը չէր բացառում նաև խորհրդարանում հաշտության պայմանագրի կնքման հետ կապված իր ունեցած ելույթում։ Իսկ ի՞նչ կարող է լինել նրա հեռանալուց հետո: Եթե Փաշինյանը ժամանակին հեռանա կան հեռացվի, քանի դեռ ավելի կործանարար հետևանքներ չի ունեցել նրա չարաբաստիկ պաշտոնավարումը, հանրային լայն կոնսոլիդացիա ապահովելու համար հարկավոր է ձևավորել համազգային կառավարություն, որի դեպքում քաղաքական ուժերը և հասարակությունը կհամախմբվեն միայն ազգային օրակարգի շուրջ։
Դրա հետ մեկտեղ առաջնահերթ է, որ համազգային կառավարությունը գլխավորի ադեկվատ և փորձառու ղեկավար, ով պրոֆեսիոնալ թիմ կհավաքի իր շուրջը և ի զորու կլինի անգամ ամենածանր իրավիճակներից ելքեր գտնել։ Այդ ժամանակ վստահաբար մեր հասարակությունը կհամախմբվի հենց ելքերի ու լուծումների շուրջ: Բայց, ինչպես երևում է, Փաշինյանն ընտրել է աթոռն ամեն կերպ, ամեն գնով, նույնիսկ բազմահազար զոհերի, նույնիսկ պետականությունը վտանգելու գնով պաշտոնը պահելու ճանապարհը։ Ու պատահակն չէ, որ այս ծանր օրերին, ի մասնավորի, կառավարությունում հավաքում է ինչ-որ մի քանի քաղաքական ուժերի ներկայացուցիչների, որոնք ուղղակի «մարդ-կուսակցություններ» են, ու դրանով փորձում տպավորություն ստեղծել, թե իր շուրջ կա որոշակի համախմբում։ Իրականում համազգային խնդիրների շուրջ արդեն սկսել է ձևավորվել համախմբում, որին զուգահեռ պետությունը կապիտուլ յացիայի հանգրվանին հասցրած իշխանությունները մերժվում են։ Անգամ շատ մարդիկ, ովքեր ժամանակին Փաշինյանի մոլի երկրպագուներն էին, սկսել են արթնանալ ու իրենց գլխին են տալիս, որ նրան աջակցել են։
Եվ իշխանությունները, զգալով, որ քաղաքական հողն իրենց ոտքերի տակից փախչում է, ամբողջ ուժով լծվել են ցուցադրականությանը, թե իբր արտախորհրդարանական ուժերի տեսքով իրենց շուրջ համախմբման գործընթաց է տեղի ունենում, որը ծավալվելու միտում է ունենալու։ Սակայն այն ավելի շատ կեղծ օրակարգի է վերածվել, քանի որ նրանց են միանում միայն այն ուժերը, որոնք, պարզ ասած, իշխանությունների կցորդներ են, բայց շատ ավելի վատթար է, որ ներկայիս տուրբուլենտ զարգացումների փուլում այսպիսի հանդիպումներն աշխարհաքաղաքական կողմնորոշումների հետ կապված նաև որոշակի կասկածելի եզրակացությունների տեղիք են տալիս։
Մի խոսքով, Փաշինյանը շարունակում է երկիրը տանել նորանոր վտանգների, նորանոր պարտությունների, նորանոր ցնցումների՝ հենց միայն իր պաշտոնավարումը շարունակելով: Նա այդպես էլ չցանկացավ մեկ անգամ օգտակար լինել Հայաստանին ու հայ ժողովրդին և պարզապես տղամարդավարի հեռանալ՝ համախմբման ու փրկության հնարավորություն բացելով: Թեպետ գուցե դեռ շատ ուշ չէ...»։

Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում։