Արևելյան մի այսպիսի առակ կա: Նասրադինը մի օր որոշում է, թե գնամ գյուղամեջ հավաքվածներին ասում՝ գերեզմանոցում հալվա են բաժանում, տեսնեմ քանի հոգի կհավատա: Այդպես էլ անում է: Իր անբաժան էշին նստած գալիս է գյուղամեջ և բարձր-բարձր գոռում, թե ժողովուրդ, գերեզմանոցում ձրի հալվա են բաժանում, հասեք, քանի չի վերջացել: Ամեն մեկը մի-մի աման առած վազում է գերեզմանոց: Նասրադինը մնում է մենակ: Տեսնում է, որ բոլորը գնացին, ինքն իրեն ասում է՝ կարողա՞ իսկապես հալվա են բաժանում, և մի աման էլ ինքն է առնում ու վազում գնացողների հետևից:
Այս առակը հարմար է գալիս Ալիևին, երբ հայկական պատմական տարածքներն ու մեր մշակութային ժառանգությունն է փորձում սեփականացնել: Նախ իր ժողովրդին է համոզում, հետո աշխարհին տրամադրում, իսկ վերջում էլ ինքն իրեն է հավատում և համառորեն պնդում ասածը:
Եթե ոչ անհավանական, գոնե խիստ կասկածի տեղիք է տալիս, երբ Ալիևը հրամանագիր է ստորագրում, որի համաձայն պետականորեն նշելու են Երևանում ադբեջանական դրամատիկական թատրոնի հիմնադրման 140-ամյակը: Արդյո՞ք համատեղելի են Ադրբեջան, դրամատիկական թատրոն և 140-ամյակ հասկացությունները: Ավելի շուտ այս ամենը կարելի է որակել որպոս աբսուրդի թատրոն: Բայց կարողանում են ասել, համատեղել, հավատալ ու հավատացնել:
Իսկ մենք լուռ ենք, մենք բան չենք ասում, ծպտուն չենք հանում: Այդպես Երևանին են Իրևան ասում և համարում իրենց պատմական քաղաքը: Մենք չենք ընդդիմանում: Կոնդն են համարում ադրբեջանական պատմամշակութային ժառանգություն և փորձում այդպես էլ աշխարհին համոզել: Մենք չենք հակառակվում:
Իսկ մենք ասում ենք, որ խաղաղության դարաշրջան ենք բացում, որ ամեն կերպ հասնելու ենք դրան և կանգ չենք առնելու որևէ խոչընդոտի առաջ: Տպավորությունն այնպիսին է, որ նպատակին հասնելու համար պատրաստ ենք ամեն զոհողության: Լռենք, ձայն չհանենք, չհակառակվենք, որ հանկարծ չխաթարվի խաղաղության գործընթացը: Համակերպվե՞նք, որ Երևանը Իրևան է՝ հանուն խաղաղության: Թվում է, թե Ադրբեջանն ինչ ասում է, մեր իշխանավորների սրտով է, փառավորվում է հոգիները:
-
Հուսիկ Արա
-
պոետ
-