Ես ինքս իմ առջև առաքելություն եմ դրել հանրայնացնել թառ գործիքը և մեր ստեղծագործությունները․ Միքայել Ոսկանյան

«Գիշերաբանություն» ալբոմի ստեղծման, իր ստեղծագործական արվեստը ՀՀ սահմաններից դուրս ներկայացնելու, հայ հասարակության երաշժտական պահանջները բավարարելու և երկրի ներկա իրավիճակի մասին Oragir.news-ը զրուցել է թառահար Միքայել Ոսկանյանի հետ։

-Պարոն Ոսկանյան, եկեք խոսենք «Գիշերաբանություն» ալբոմի մասին, որքան ժամանակ պահանջվեց ալբոմի ստեղծման համար։ Քանի՞ գործ կա այնտեղ ներառված և ինչո՞ւ հենց ձայնասկավառակ, քանի որ հիմա շատ են ասում՝ «ո՞վ է դիսկ տպում» կամ «հիմա յութուբով են երաշժտություն լսում»։

-Շատ երկար ժամանակ ծախսեցինք այդ ալբոմի ստեղծման համար։ Այն բաղկացած է տասնմեկ ստեղծագործություններից։ Ստեղծագործությունների մեծ մասում ներկայացված է «Հովեր» երգչախումբը։ Պրոցեսը հենց դրանով էլ արդեն իսկ բավականին հետարքրիր ու բարդ էր։ Սա մեր բրենդի երկրորդ ստուդիո ալբոմն է լինելու։ Այն պատրաստ է ամբողջությամբ, կա նաև թվային տարբերակը, սակայն դեռ չի թողարկվել, քանի որ ինչպես արդեն նշեցիք, վինիլային (ձայնասկավառակ) տարբերակով էլ է դուրս գալու։ Պարզապես ասեմ, որ միայն վինիլ չի լինելու, լինելու է նաև այսպես ասած բոլոր թվային հարթակներում։ Իսկ վինիլ թողարկում կլինի հատուկ մելոմանների համար, որովհետև ինչքան էլ ասում ենք, որ այդ տարբերակով չեն լսում, բայց հիմա ամբողջ աշխարհում մեծ տենդենց կա վինիլային սկավառակների հետ կապված։ Վինիլային տարբերակում ձայնը տաբերվում է ու ավելի շատ մելոմանական նշանակություն ունի։ Ուստի փորձեցինք այդ ուղղությամբ էլ աշխատել և թողարկել սահմանափակ քանակությամբ վինիլներ, որոնք դեռ չկան, բայց հուսանք՝ կլինեն։ Խնդիրներ եղան վերջին երկու տարիների ընթացքում՝ պայմանավորված համավարակով ու պատերազմով, այդ պատճառով էլ նոր ենք սկսում այս տարբերակով աշխատել։

- Ձեզ մոտ ինչքանո՞վ է ստացվում Ձեր ստեղծագործական արվեստը ՀՀ սահմաններից դուրս հանելը։ Վերջերս արտերկիր գնացիք՝ մասնակցելու կարևոր միջացառման։ Մի փոքր պատմեք այդ մասին։

-Այո, երկու տարի դուրս չէինք եկել, արտերկրում չէինք ներկայացրել մեր արվեստը, մի քանի պատճառներով հյուրախաղերի չէինք մասնակցել։ Բայց, հուրախություն մեզ, այս տարի հրավեր ստացանք «Ural music night» երաժշտական փառատոնից, որն անցկացվեց ՌԴ Եկատերինբուրգ քաղաքում, և որին կես միլիոնից ավելի հանդիսատես է հավաքվում։ Այսպես ասած, այդ փառատոնի ժամանակ մենք հանդես եկանք որպես փոփ երաժշտության բրենդի ներկայացուցիչներ: Փառատոնի ընթացքում 60-70 խումբ է մասնակցում։ Վերջին երկու տարիներին սա մեր առաջին հուրախաղն էր, ու հուսամ՝ առաջիկայում կշարունակենք։

-Հե՞շտ է երաժշտասեր հասարակությանը գոհացնելը։ Ի՞նչ պահանջարկ ունի ձեր արվեստը։ Դուք կարծես միակն եք ոլորտում՝ որպես թառահար, ով փորձում է այդ գործիքը հասարակության ավելի լայն շրջանին հասանելի դարձնել։

-Ես ինքս իմ առջև առաքելություն եմ դրել՝ գործիքը և դրա ստեղծագործութնունները հանրայնացնելու հետ կապված։ Անկեղծ ասեմ, մեզ մոտ շատ բարդ է, որովհետև հասարակության մեծ մասը այլ ժանրի ու ճաշակի երաժշտություն է լսում, ու, բոլոր դեպքերում, կան դժվարություններ։ Մասսայական լսարանը դեռևս այս երաժշտության ընկալման հետ կապված խնդիր ունի։ Իհարկե, լինում են դեպքեր, որ միջոցառումների ժամանակ կանչում են, և դա էլ է առիթ, որպեսզի թե՛ մեր երաժշտությունը, թե՛ գործիքը ճանաչելի դարձնենք հանրությանը։

- Առհասարակ ինչպե՞ս եք գնահատում մեր երկրի վիճակը։ «Ֆեյսբուք» սոցիալական ցանցում տեսնում ենք Ձեր ակտիվ ընդդիմական գրառումները։ Ինչո՞վ է դա պայմանավորված։

-Կապ չունի երաժիշտ ես, ճարտարապետ, թե՝ բանվոր։ Մենք բոլորս ՀՀ քաղաքացիներ ենք, ու, բնականաբար, երկրում կատարվող ցանկացած գործընթացի ու երևույթի կրողն ենք։ Տարածված կարծիք կա, որ արվեստագետը պետք է միայն իր արվեստով զբաղվի, բայց ես ասում եմ, որ դա բացարձակապես այդպես չէ, ու դա իրականում սխալ պատկերացում է։ Որովհետև առաջին հերթին մենք այս երկրի քաղաքացի ենք ու ունենք ազատ խոսքի իրավունք։ Ես չեմ կարող անմասն մնալ քաղաքական, մշակութային և տարբեր երևույթներիից։ Իսկ «ֆեյսբուք» սոցիալական ցանցն ուղղակի գործիք է խոսքը տեղ հասցնելու համար, որովհետև երբ ունես հետևորդներ, դա անելը ավելի հեշտ է։ Կան մարդիկ ովքեր հակառակ բևեռից են, բնականաբար, քննարկումներ ու հակասություններ կլինեն, ու դա էլ է նորմալ, որ համաձայնվեն կամ՝ ոչ։ Իսկ քաղաքականության մասին գրելը, կամ երկրում տիրող իրավիճակի մասին խոսելը, բարձրաձայնելը չի նշանակում, որ զբաղվում ենք քաղաքականությամբ, դա քաղաքացիական պարտք է, կամ ավելի շատ՝ քաղաքացիական դրսևորում։

Քնարիկ Պետրոսյան