Մաթեւոսյանական Մոտկորն աշխարհում ապրողները պարզ են, մաքուր ու անմիջական: Այստեղ՝ մայրաքաղաքից հեռու այս անկյունում մարդկային հարաբերություններն էլ բնության նման են: Շամուտում ապրող Մարտուն Վանյանը պաշտում է իր գյուղն ու հողը, որի վրա ապրում է: Քաղաք գնում է հազվադեպ, գյուղից անգամ մի քանի ժամ բացակայությունը ստիպում է կարոտել իր հարազատ սարերն ու ձորակները:
Գյուղը՝ Շամուտն անփոխարինելի է, այնքան, որ դեռ սովետի տարիներին մի «փեշ փողով» էլ չմնաց քաղաքում: Մանկուց սարերում է, անարատ կաթ ու մածուն է ուտում ու առողջ ապրում: Մինչեւ օրս չգիտի՝ ի՞նչ են բժիշկը, դեղը, խոլեստերինը…: Չարչարվում, սեփական հողում առանց թունաքիմիկատների միրգ, բանջարեղեն է աճեցնում: Ցավոք, սակայն գյուղի երիտասարդների մեծ մասն իր նման չեն մտածում, այլ ձգտում են քաղաք՝ ավելի հեշտ ու հանգիստ կյանքի: Իրենց ու դատարկվող մաթեւսյանական աշխարհի ջահելներին մի խորհուրդ ունի տալու շամուտեցին. «Դժվար է, բայց դիմանալ է պետք»։
Քաղաք պահող գյուղացին տրտնջացողներից չէ, բազուկն էլ տեղն է, հեշտ ու դժվար չի հարցնում, ամեն գործ ձեռնարկում, հաջողությամբ ավարտում ու վայելում է աշխատանքի պտուղները: