«Այդ տիկինը, որ հայտնվել է ԿԳՄՍ նախարարի աթոռին, կարո՞ղ է հոդաբաշխ նախադասությամբ բացատրել, թե ինչու Հայաստանի պատմություն և ոչ թե հայոց պատմություն»,- այս մասին
Oragir.News-ի հետ զրույցում ասաց հասարակական գործիչ, գրականագետ Սերժ Սրապիոնյանը՝ անդրադառնալով ԿԳՄՍ նախարարության կողմից շրջանառության մեջ դրված նախագծին, որով առաջարկում են «Հայոց պատմություն» առարկայի անվանումը փոխարինել «Հայաստանի պատմություն» անվանումով։
«Մեր գրավոր պատմագրության սկիզբը Մովսես Խորենացին է, այս անհատը, որը վերլուծական բացառիկ կարողությունների տեր անհատ էր, և որին իրենց պատմության մեջ ունենալու համար շատ ազգեր պարզապես չգիտեմ՝ ինչ զոհողությունների կգնային։ Իմ մոտեցմամբ՝ Խորենացին համաշխարհային պատմագրության խոշորագույն երևույթներից մեկն է։
Նա գրում է՝ «Պատմություն հայոց»։ Երբ թարգմանում ես, ստացվում է՝ հայերի պատմությունը, որովհետև պատմությունը մարդկային հարաբերությունների, բնավորությունների, տրամադրությունների, նպատակների, ձգտումների պատմությունն է որևէ տարածքում։ Այդ տարածքը Հայաստանն է, Հայաստան նշանակում է հայերի բնակավայր։
Ի՞նչ է ուզում այդ կիսագրագետ տիկինը, որը կապ չունի ո՛չ հայկականության հետ, ո՛չ հայի հետ, ո՛չ, առհասարակ, գիտելիքի հետ։ Հայոց պատմությունը դա մարդկանց ճակատագրերի պատմություն է, սերունդների պատմություն է, սերունդների մտածողության պատմություն է։ Այսքանը ամենահասարակ մարդը, որը 4-րդ դասարանն է ավարտել, գիտակցում է․․․»,- ասաց Սերժ Սրապիոնյանը։
Հարցին՝ սա ԿԳՄՍՆ-ի առաջարկությունն է, թե ավելի բարձր մակարդակում է քննարկվել, Սրապիոնյանն այսպես արձագանքեց․
«Դա թիմային, հակահայ որոշում է, որը թելադրված է դրսից՝ հետազոտական ինստիտուտների կողմից, որովհետև նրանք տեսնում են, որ հայ ժողովրդին ծնկի բերելու միակ ճանապարհը հայ ժողովրդի միջից նրա հայկականության բնաջնջումն է՝ հիշողության բնաջնջման հետ միասին։ Դա սև ծրագիր է հայերի դեմ։ Դա նույնն է, որ Ալիևն այսօր պատերազմ հայտարարի, սա հոգևոր պատերազմ է, հոգևոր դաշտում են մեզ սպանում, սպանում են մեր միտքը, Ալիևն էլ սպանում է մեր մարմինը, ի՞նչ տարբերություն։
Զարմանում եմ մեր պատմաբանների մեռելական լռության վրա, որ որևէ մեկը այս մասին հիմնարար պատասխան չի նախապատրաստում։ Դա ուղղակի ամոթ է պատմաբանների վիթխարի համայնքին։ Ես երբեք նման կոպիտ ձևով չեմ խոսել իմ կոլեգաների մասին, բայց հիմա ստիպված եմ»։