Տարիներ շարունակ ռազմարդյունաբերության զարգացման համար կառավարությունը բյուջեից հատկացնում է միլիոնավոր դոլարներ, որպեսզի տեղական արտադրության զինատեսակներ մշակվեն, գումարները գալիս նստում են ռազմարդյունաբերության կոմիտեի հաշիվներին, մնում այնտեղ ամբողջ տարի և չեն ծախսվում, հետո նորից վերադառնում բյուջե, ինչո՞ւ: Չինովնիկներն ասում են, որ տեղական ինժեներական խմբերը ֆինանսավորման ենթակա նորմալ նախագծեր չունեն:
Պատկերացնենք, որ դուք ռազմարդյունաբերության մասնագետ եք, ինժեներների թիմ եք հավաքել և ներկայացրել նախագիծ ռազմարդյունաբերության կոմիտեին՝ ֆինանսավորում ստանալու և փորձարարական մոդել մշակելու համար: Պետք է պատրաստ լինեք բախվելու բյուրոկրատական մեքենայի ահռելի խոչընդոտներին և հսկայական թղթաբանությանը:
Որոշ զինատեսակներ հայկական ռազմական արդյունաբերողները վստահաբար արտադրում են, հարցն այն է, թե որքանով արդյունավետ կաշխատեն այդ զինատեսակները հերթական պատերազմի ժամանակ:
Բոլորի մտքում հիմա դրոններն են, բայց խնդիրն այն է, թե ինչպես ունենալ դրոններ, որոնք կկարողանան մարտի դաշտում հակազդել թշնամու մեծաքանակ ուժերին և հակաօդային պաշտպանության համակարգերին:
Ռուս-ուկրաինական պատերազմը ցույց տվեց, որ մարտի դաշտում կարող են բավականին օգտակար լինել շատ ավելի մատչելի, բայց մեծաքանակ անօդաչուները: Կոպիտ ասած՝ քթի ծակի և ֆայմի առկայության դեպքում կարելի է փոխել պատերազմի ընթացքը:
Բայց ամենակարևոր խնդիրը՝ պատվերի բացակայությունն է: Այսինքն պետությունը չունի ռազմավարություն, որի շրջանակում ինժեներներին և ընկերություններին իջեցնում է պատվերներ, ինժեներն ու ընկերություններն են սեփական գաղափարներով գալիս կառավարության դուռը:
Այն տեխնոլոգիական նոր գործիքները, որոնք արտադրվում են հիմա տեղում, չեն ինտեգրված բանակի ընդհանուր համակարգին: Պատճառն էլ այն է, որ հավանաբար չկան մասնագետներ, որոնք պետք է բանակի անունից ձևակերպեն այդ ռազմավարությունը:
Ռազմարդյունաբերության աճի համար պետք է ընդամենը մեկ բան, քաղաքական կամք և նպատակ, օրինակ՝ Հայաստանի սահմանները խախտած թշնամուն պատժելու նպատակ, պատերազմի գինը թուրքի համար բարձրացնելու նպատակ: Այս պահին դա, վստահորեն, չկա, ըստ այդմ էլ, չկա ռազմարդյունաբերության զարգացման նպատակ: