Վահե Մխիթարյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է.
«#արդարությունգործադուլավորներին
Իրավունքի և արդարության խաչմերուկում․
Ժամանակակից Հայաստանում աշխատավորի պայքարը վաղուց արդեն միայն աշխատավարձի կամ աշխատանքային պայմանների մասին չէ։ Մեր պայքարը, որը սկսվեց Զանգեզուրի պղնձամոլիբդենային կոմբինատում, դուրս եկավ գործարանի պատերից՝ վերածվելով արժանապատվության, սոցիալական արդարության և ինստիտուցիոնալ պատասխանատվության պահանջի։
Ես՝ որպես 8 աշխատակիցներից մեկը, ով հունվարին տեղի ունեցած գործադուլից հետո զրկվեց աշխատանքից, կարող եմ վկայել՝ մեր պայքարը երբեք չէր սահմանափակվում անձնական խնդիրներով։ Մենք բարձրաձայնում էինք այն խնդիրները, որոնք տարիներ շարունակ կուտակվել էին համակարգում, և որոնց լռությամբ անցնել այլևս հնարավոր չէր։
Ինձ համար ամենացավալին աշխատանքը կորցնելը չէ։ Ավելի ցավալի է այն, որ արդարության համար պայքարը մեզ կանգնեցրեց մի համակարգի առաջ, որտեղ վստահությունը՝ մեղմ ասած, սասանված է։ Երբ ասում եմ՝ «այդքան էլ մեծ վստահություն չկա արդարադատության համակարգի հանդեպ», սա հոռետեսություն չէ։ Սա այն իրատեսությունն է, որ մենք՝ աշխատավորներս, ապրում ենք ամեն օր։
Մենք ընտրեցինք պայքարի իրավական ուղին՝ հույսով, որ դատարաններում կգտնենք արդարություն։ Բայց պարզ է՝ տնտեսապես հզոր լոբբիներն ու ազդեցիկ շահերը հաճախ մեծացնում են այդ ճանապարհի դժվարությունը։
«Զանգեզուրի պղնձամոլիբդենային կոմբինատը» (ԶՊՄԿ) հայց է ներկայացրել գործադուլի մասնակիցների դեմ՝ խաղաղ և օրինական պայքարի համար։ 2025թ. հունվարի 31-ից փետրվարի 11-ը մենք իրականացրել ենք գործադուլ՝ պայքարելով աշխատանքային պայմանների բարելավման համար։ Մեր միակ «մեղքը» մեր արժանապատվության և արդարության պահանջն էր։ Այս խաղաղ գործողության համար ԶՊՄԿ-ն մեզ վրա ներկայացրել է 4.7 միլիարդ դրամի պահանջ և արդեն իսկ արգելանք է դրվել մեր գույքի վրա։
Այս պատմությունը միայն իմը չէ։ Սա այն հազարավոր աշխատողների պատմությունն է, ովքեր մեկ քայլ արել են՝ արժանապատվության, ոչ միայն աշխատանքի, համար։ Եվ ես վստահ եմ՝ մեր պայքարը միայն մեզ համար չէ։ Սա ամբողջ հասարակության առողջացշան, աշխատանքի արժևորման և համակարգային արդարության վերականգնման պայքար է։
#կոտրենքլռությունը»։