Սահմանամերձ Ղարիբջանյանն այն գյուղերից է, որտեղ խնդիրները տարիներով չեն լուծվում, որտեղ օր օրի ավելանում են փակ դռների թիվը։
Գյուղացիները
Oragir.News-ի հետ զրույցում ասում են, որ գյուղում ապրելու համար պայմաններ չկան, գյուղից գնացողներին չեն մեղադրում։
Ղարիբջանյանցի Վալերիկ Կարապետյանն ասում է`Գումրիից 3 կմ հեռու կապրինք, բայց գազ ունենալը երազանք է։
«Գյուղը ինքն իրանով խնդիր է էլի, որը ասեմ, որ մեկը թողնեմ։
Դաժը եղանակը գյուղացու բախտից է, մեկ ամիս է չենք կարող ցանքը սկսել։ Ժողովուրդը ախ է անում, որ արև լինի ցանքսը սկսի։ Թոշակառու մարդ եմ, էլ հեչ բան չեն կարող անել, անասնապահությամբ եմ զբաղվում, չեմ դժգոհում, ապրում ենք»,- ասում է սահմանամերձ գյուղի բնակիչը։
Սահմանամերձ այս գյուղի բնակիչները հեռուստացույցից ու խոսակցություններից լսել են, որ պիտի բացվի հայ-թուրքական սահմանը։
Ո'չ դրական են տրամադրված, ո'չ էլ բացասական, ասում են` համենայնդեպս իրենց կարծիքը հաշվի առնող չկա։
«Մենք ուզում ենք, որ խաղաղություն լինի, բայց չեմ պատկերացնում, թե ինչպես պետք է թուրքերի հետ հարևանություն անել, բայց դե կարող են մարդիկ, որ կանեն։ Դե շատ հայեր կան, որ Թուրքիայում են ապրում, էնտեղ աշխատում են, ես չգիտեմ»,- ասում է Վալերիկ Մկրտչյանը։
Սահմանամերձ գյուղի բնակիչն ասում է, որ պետք է գյուղում ապրելու համար պայմաններ ստեղծել, ոչ թե ճիշտ հակառակը` ամեն ինչ անել, որ դատարկվի գյուղը։