Արցախն «իրական Հայաստան» չէ, և վե՛րջ

Կարելի է, իհարկե, փրփրաբերան գոռալ, բացատրել կամ ապացուցել, որ Նիկոլ Փաշինյանը և իր դրածո խումբն ամբողջությամբ Արցախի «չուզողն» են եղել, կան, կլինեն։

Գոռացող մարդն իր պնդմանը կարող է նաև տասնյակ, եթե ոչ հարյուրավոր ապացույցներ բերել հեշտությամբ։

Բայց ո՞ւմ է պետք այդ ինքնաձաղկումը։ Բա՞ն է փոխվում դրանից։

Ոչ մի բան չի փոխվում և չի էլ փոխվի, քանի դեռ «քաղաքավարի» բողոքում ենք, եղած փաստերն արձանագրում, ոսկեղենիկ հայերենով դրանք ներկայացնում հանրության դատին․․․
Ներկայացրածն էլ, մեծ հարց է, կարդացող կա՞, և եթե կարդում են, դրանի՞ց, իբր, ինչ է փոխվում։

Արցախը վաղուց պատմություն է դարձել։ Նիկոլի ձեռքի Հայաստանի մակետի հետ, օրինակ, Արծվաշենի անկլավի մասնիկը չի երևում։ Սկզբում 1-2 անգամ հանեց թղթապանակից, հետո երևի ձանձրացավ, կամ Բաքվից «օպերատիվ կապ» հաստատեցին, ասացին՝ գարդաշ, Արծվաշեն չենք տա, լավ է մտածես, թե 29743 քառակուսի կիլոմետրանոց Հայաստանից ինչքանն է քեզ մնալու։

Արցախը «պատմական Հայաստան»-ում անգամ Նիկոլ Փաշինյանը չի հիշատակում, էլ ինչու՞ պիտի վարչապետական, նախագահական կամ նախարարական պաշտոնական կայքէջերում «Արցախ» բաժին մնա։



Եվ նրանք, ովքեր ահազանգում են, ահազանգածի արդյունքներն էլ, նեղություն քաշում, լուսապատճենում և ցանցերում դնում՝ ընդամենը սեփական խղճի հանգստությունն են ապահովում։ Որ հետո, եթե ինչ-որ մեկը հանկարծ հարցնի՝ բա որ ձեր բարձրաստիճանավորների կայքերից Արցախի բաժինն էլ ջնջեցին, դուք որտե՞ղ էիք,- պատասխանեն, որ «կներեք, բայց մենք հարցում արեցինք, ինչ է՝ չտեսա՞ք»։

Տիգրան Աթանեսյան