«Այդ չարաբաստիկ օրը ես ծառայության մեջ էի, իսկ ամուսինս՝ Հաթերքի 545 մարտական դիրքում։
Երեխաներս դպրոցում էին, զանգեցի սկեսուրիս, որ երեխաներին տիրություն անի, կապ չկար, զանգերը կիսատ էին մնում»,-
Oragir.News-ի հետ զրույցում պատմում է զոհված զինծառայողի այրի, զինվորական Ծովիկ Գրիգորյանը։
Ծովիկն այդպես էլ ողջ օրը չի կարողացել կապ հաստատել երեխաների հետ ու միայն հաջորդ օրն է հասել տուն։
«Ահավոր ապրումներ էին։ Կռվի հաջորդ օրը՝ առավոտյան ժամը 9-ի կողմերը, հասա գյուղ, երեխաներս ապաստարանում էին, վերցրեցի նրանց ու ճանապարհվեցի դեպի Ստեփանակերտի օդանավակայան։
Ամսի 19-ից ոչ մի տեղեկություն չկար ամուսնուցս, ում դիմում էի մի բան իմանալու համար, ոչ ոք ոչինչ չէր ասում»,- ասում է մեր զրուցակիցը՝ ցավով հիշելով սեպտեմբերի 20-ի այն ահասարսուռ օրը, երբ լսեց ամուսնու մահվան բոթը։
«Երեկոյան իմացա ամուսնուս զոհվելու մասին: Երեխաներիս չէի կարողանում հանգստացնել»,- ասում է Ծովիկը։
Արցախցի կնոջ համար մղձավանջն այսքանով չի ավարտվել, մի քանի օր շարունակ դիահերձարաններում սկսել է փնտրել ամուսնու մարմինը, բայց ապարդյուն։
«Հետո իմացա, որ իր զինակից ընկերները թողել են Կամոյիս մարտի դաշտում վիրավոր»,- ասում է Ծովիկը, ով սեպտեմբերի 25-ին սկեսուրի հետ երեխաներին ուղարկել է Երևան, ինքը սկեսրայրի ու եղբոր հետ մնացել է Ստեփանակերտում, որպեսզի գտնեն ամուսնու դին։
Եվ միայն 2 օր՝ ՆԳՆ աշխատակիցների և եղբոր որոնողական աշխատանքների շնորհիվ է հաջողվել գտնել Կամոյի մարմինը։
«Միայն 2 օր հետո հաջողվեց գտնել ամուսնուս և իր ընկերոջ դիակը մարտական դիրքում։
Հաջորդ մեծ ցավը այն էր, որ թույլ չէին տալիս դիակը տեղափոխել Երևան․․․ Մեծ դժվարությամբ, բայց կարողացանք բերել։
Հուղարկավորությունը տեղի ունեցավ հոկտեմբերի 8-ին՝ «Եռաբլուր» զինվորական պանթեոնում»,- ասում է Ծովիկը, ով այսօր մեն-մենակ է մնացել իր խնդիրների հետ։
Չգիտի, թե ինչպես պիտի հոգա երեխաների խնդիրները, տան վարձը։
Ընտանիքին օգնելու համար կարող եք զանգահարել նշված հեռախոսահամարով՝ 093067094։