«Ես իմ տանը «հագցրել» էի ամենագեղեցիկ շորերը, զարդարել՝ ամենաթանկարժեք կահույքով, որի համար չեմ փոշմանում, չէ՞ որ մայրը իր զոհված որդուն ևս հագցնում է ամենաթանկ ու ամենագեղեցիկ զգեստները»,-
Oragir.News-ի հետ զրույցում ասում է Արցախից բռնագաղթած Նելլի Սահակյանը։
Տիկին Նելլին միայն աղոթում է, որ որդին, ով ծանր վիրավորում է ստացել վերջին պատերազմում, կրկին ոտքի կանգնի։
Ասում է՝ Աստված լսել է իր աղոթքները, որդին կամաց-կամաց կազդուրվում է․ «Երբ որդուս վիրավորման լուրը հայտնեցին ինձ, մի պահ անզգայացել էի․․․ Գնդակը կպել էր կոկորդին, մեջքից դուրս եկել։ Նա նայում էր ինձ ու ժպտում, իմ «չար» ու ամենաբարի տղան ի զարմանս ինձ չէր հայհոյում, չէր գոռում։ Զարմացական հայացքիս ի պատասխան բժիշկն ասաց, որ որդիս կորցրել է խոսելու ունակությունը․․․ Այդ պահին ես միևնույն է երջանիկ էի, որովհետև իմ որդին ողջ էր»,- ասում է տիկին Նելլին։
Մանրամասները՝ տեսանյութում