Ուղիղ եթեր
Գյուղում կապ չկար, անհետ կորած էինք համարվում, որոշեցի քայլելով գնալ Ստեփանակերտ. արցախցի բժիշկ
copy image url

Գյուղում կապ չկար, անհետ կորած էինք համարվում, որոշեցի քայլելով գնալ Ստեփանակերտ. արցախցի բժիշկ

Ներքին 1 տարի առաջ - 17:30 06-11-2023
«Արցախյան վերջին պատերազմը իր դաժանությամբ տպավորվել է, մարդիկ հյուծված էին, ո՛չ սնունդ կար, ո՛չ էլ բավարար դեղորայք»,-Oragir.News-ի հետ զրույցում պատմում է Արցախից բռնի տեղահանված Սվետլանա Հարությունյանը ով մասնագիտությամբ բժիշկ է:

Նրա խոսքով՝ թեև թերսնված էին, հոգնած, բայց պայքարի նպատակը առավել քան վեհ էր։

«Թերսնված ու ցածր իմունիտետով պայքարում էինք, որովհետև մենք որոշել էինք չհանձնվել և ապրել մեր հողում:

Իսկ առհասարակ, շատ եմ կարոտում Արցախը՝ իմ ծննդավայրը, որտեղ կան իմ մանկության հուշերը, վանքերը, եկեղեցիները և հրաշք բնությունը: Երազում հաճախ եմ լինում ինձ ծանոթ վայրերում, երբեմն զգում եմ, որ երազ է, բայց չեմ ուզում աչքերս բացել ու արթնանալ քնից: Երբեմն երազիս վերապրում եմ պատերազմը, տեսնում այրվածքներ ստացած վիրավորներին»,- շարունակում է Սվետլանան։

Արցախցի բժիշկն իր երազներում էլ է անընդհատ կռվում, նրա կռիվները անավարտ ելքով են։

«Սեպտեմբերի 17-ին հերթապահության էի հիվանդանոցում, իսկ սեպտեմբերի 19-ին եղբորս աղջկա ծննդյան օրն էր: Մտքումս անընդհատ վերլուծում էի, թե ինչպես պետք է հասցնեմ գնալ գյուղ, եթե չկա վառելիք... Այդ օրը զանգեցին՝ մեքենա կար դեպի գյուղ գնացող, առանց վարանելու հերթապահությանս օրը փոխեցի:

Սեպտեմբերի 19-ին գյուղում էի, բոլորս տարեդարձի եռուզեռով էինք զբաղված և առաջին բարձր ու մոտ տեղից լսվեց կրակոցների ձայները...

Կյանքում առաջ անգամ էի լսում «պատերազմի ձայնը» այդպես մոտիկից։ 2020 թվականի 44-օրյա պատերազմի ժամանակ, ես բժշկական համալսարանի ուսանող էի և Արցախում չէի...

Սեպտեմբերի 19-ին միանգամից ընդհատվեց հեռախոսային կապը:

Ես իմ տեղը չէի գտնում, փորձում էի ելքեր գտնել, թե ինչպես գնալ հիվանդանոց, որովհետև կարծում էի, որ ՀԲԿ-ն հաստատ կարիք ունի բուժանձնակազմի: Սակայն այդպես էլ կապ չկար: Իսկ փեսացուս բարձրաստիճան սպա է, ում մասին 2 օր նորություն չունեի, բայց զգում էի, որ ողջ է:

Մենք գյուղում կապ չունենալու պատճառով անհետ կորած էինք, ոչ ոք չգիտեր որտեղ ենք։

Ընթացքում մեզ գյուղից տարհանեցին, գնացինք այլ գյուղ, այնտեղից էլ իջանք Հերհեր գյուղ: Երբ կրակոցների ինտենսիվությունը թուլացավ, իսկ հետո էլ ձայներ չէինք լսում, մտածեցի՝ հրադադար է, բայց չէի պատկերացնում ինչ ելքով: Գյուղում ասում էին, որ Կարմիր Շուկայով դեպի Ստեփանակերտ ճանապարհը փակ է: Սեպտեմբերի 21-ին որոշեցի, որ քայլելով պետք է գնամ Ստեփանակերտ, տեղյակ չէի, որ դեպի Ստեփանակերտ տանող մյուս ճանապարհը (Ննգի-Ստեփանակերտ) ևս փակ է: Եղբայրս ինձ ուղեկցեց, ճանապարհին ծանոթ հրամանատարի մեքենա տեսանք, մեզ մինչև Ճարտար գյուղ բերեց, հետո քայլեցինք մինչև Մարտունի, ճանապարհին պարզ դարձավ, որ դեպի մայրաքաղաք տանող բոլոր ճանապարհները փակ են: Գնացի Մարտունու ՇԲԸ, տեսա կոլեգաներիս, ուրախ էի, որ ինչ-որ չափով կարող էի օգտակար լինել: Հաջորդ օրը Կարմիր խաչի մեքենաներով վիրավոր զինվորներին տեղափոխեցինք ՀԲԿ։

Սեպտեմբերի 23-ին Կարմիր խաչի մեքենաներով գնացինք Մարտակերտ, որպեսզի այնտեղ էլ տեղափոխենք ծանր վիրավորում ստացած հիվանդներին: Ճանապարհը անցնում էր թուրքերի տեղադրած պոստերի միջով: Ճանապարհի սարսափելի տեսարանները չեմ մոռանում՝ լքված գյուղեր, լքված մեքենաներ՝ դռները բաց, շորերը գետնին թափած, ոչնչացած զինտեխնիկաներ, որոնք դեռ ծխի մեջ էին: Մտածում էի, որ չէին հասցրել գյուղը լքել: Մարտակերտից տեղափոխվելիս ծանր վիրավորներից մեկին միացված էր թթվածնին, ճանապարհին թթվածնի սարքում վերջացավ թթվածնի քանակը և ամբողջ ճանապարհին ես ու բուժակ Հարութը, ով ինձ համար հաճելի բացահայտում էր, օգնեց միասին թթվածին տալով (AMBU տդփ) հասցնել ՀԲԿ»,- հիշում է բժիշկը։

26-ամյա բժիշկը ծնունդով Արցախի Մարտունի քաղաքից է, հիմա Երևանում է ապրում։ Ասում է՝ հիշողություններն ու կարոտը հանգիստ չեն տալիս.

«Անընդհատ մտքիս մեջ վերհիշում էի մայրիկիս պատմածները՝ սումգայիթյան դեպքերից հազիվ են փրկվել: Մտածում էի՝ երևի հայի ճակատագիրն է, ապրել ու արարել, բայց անցնել գոյութենական պայքարի միջով: Ուղղակի գաղթի ճանապարհի միջոցներն ու անվանումներն էին փոխվել՝ Դեր Զորի ճանապարհը փոխարինվել էր Հակարիի կամրջով, իսկ ձիերը՝ մեքենաներով: Դուրս գալուց հույս ունեի, որ շուտով վերադառնալու եմ, խնամքով վերցրեցի աշխատասենյակիս ու տան բանալիները:

Մարդկային մի ամբողջ կյանք ու մանկություն եմ թողել Արցախի իմ հայրական տան փակված դռների հետևում»,- եզրափակում է Արցախից բռնի տեղահանված բժիշկը։

Ամենից շատ դիտված

16:23 Մահացածը 4 երեխայի մայր էր, փախչում էր, որ ամուսինը չծեծի․ նոր մանրամասներ՝ Պռոշյանի ողբերգական վրաերթից 
20:59 Կայծակի հարվածից զինծառայող է մահացել. նա 30 օրից պետք է զորացրվեր
14:15 «Տիկին Աննան ջնջում է», «իմը հենց նոր ջնջեց», ​​​​​​​«դիպլո՞մ եք տալիս, թե՞ գժի թուղթ»․ Աննա Հակոբյանը քննադատություն չի հանդուրժում
14:26 Ոստիկանությունը վերսկսել է 18 տարի առաջ անհետացած աղջկա որոնումները 
21:55 Սյունիքից ադրբեջանական կողմ անցած տղաները վերադարձել են Հայաստան
17:35 ​​​​​​​Ընտանիքները սգի մեջ են․ տղաներին առևանգել են Փաշինյանի հռչակած ամենաանվտանգ տարածքից
16:03 Ադրբեջանի ՊՆ-ն մեկնաբանել է սահմանին 2 անչափահասների մոլորվելը
23:58 Մի՛ զարմացեք, որ շնորհավորում են հայերի կոտորածն ու տեղահանումը կազմակերպած թշնամի ժողովրդի տոնը
18:17 Հայտնի է, թե ով է Ադրբեջանի սահմանը հատած տղաներից մեկը. մանրամասներ
19:24 Փաշինյանը շնորհավորել է ադրբեջանցի ժողովրդին Կուրբանի տոնի առթիվ