ՀՀ վարչապետը երեկ ցավակցել է Ղազախստանի նախագահին՝ Կարագանդայի մերձակայքում գտնվող հանքավայրի վթարի հետևանքով մարդկային զոհերի առիթով։ Շատ մարդասիրական քայլ է, հավանաբար միտված հայ և ղազախ ժողովրդի միջև երբևէ չեղած մոտիկության է՛լ ավելի «ամրապնդմանը»։
Բայց մենք կարո՞ղ ենք պնդել, որ ՀՀ կառավարության գլուխը հատուկ է ուշադրության կենտրոնում պահում թյուրքալեզու երկրներում գրանցվող պատահարներին ցավակցելու հրատապ պարտականությունը։ Օրինակները շատ են, ամենաակնառուներից մեկը, թերևս, սույն թվականի փետրվարին Թուրքիայում գրանցված երկրաշարժերի բերումով առաջացած հումանիտար ծանր վիճակը մեղմելու նպատակով Հայաստանից ուղարկված մարդասիրական օգնությունն էր։
Իսկական ջենթլմենի, կարեկից մարդու և պետական գործչի պահվածք է դրսևորում ՀՀ կառավարության ղեկին կանգնած անձը, միայն թե այդ պահվածքի «շահառուների» թվում չկա Արցախը։
Նիկոլ Փաշինյանն այդպես էլ չցավակցեց հայ ժողովրդին ու մասնավորապես արցախցիներին մոտ 500 զոհերի պարագայում։ ՀՀ կառավարությունն անգամ սգո օր չհայտարարեց։