Ամենայն Հայոց Հայրապետի Զատկական
պատգամի խորագիրն էր Ղուկասի Ավետարանի ամենադրամատիկ տողերից մեկը՝ «Երբ մարդու Որդին գա, արդյոք երկրի վրա հավատ կգտնի՞» (18:8):
Ո՞րն է Հիսուսի այս ծանր խոսքի համատեքստը։ Այս մասին ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է իրավապաշտպան Ռուբեն Մելիքյանը։ Նա նաև գրել է․
«Հիսուսն այդ խոսքն ասում է Անիրավ դատավորի առակն աշակերտներին պատմելուց ու դրա իմաստը բացատրելուց հետո, այն է՝ պետք է զորեղ հավատով անդադար խնդրել, և Աստված չի մերժի տրամադրել պաշտպանություն։
Եվ դրանից անմիջապես հետո Հիսուսն անսպասելի ասում է. «Երբ մարդու Որդին գա, արդյոք երկրի վրա հավատ կգտնի՞»։ Այստեղ խոսքը Քրիստոսի Երկրորդ գալստյան մասին է, և դեռ առաջին առաքելությունը չավարտած (թեև հաշված օրեր էին մնացել)՝ Քրիստոս տրտմությամբ ու կասկածով է խոսում հարյուրամյակներ, հազարամյակներ հետո ապրողների հավատի մասին, և դա Ավետարանի ամենազգացմունքային, բայց նաև ամենանուրբ կտորներից մեկն է։ Եվ նույն տրտմությունն ենք նկատում Վեհափառի ողջ խոսքի մեջ:
Կասկածն ու տրտմությունը ամոթ բան չեն. դրանք մարդկային են ու բնական, և ինչպես նկատեցինք՝ անգամ Քրիստոս դրանից զերծ չի եղել։ Կարևորն այն է, որ չհանձնվենք ու հաղթահարենք կասկածն ու տրտմությունը, և առաջին քայլը դրանք վանելու փոխարեն դրանց հետ առերեսվելն է։ Այլապես կհայտնվենք ընկճախտի ճիրաններում»։