Այսօր՝ փետրվարի 14-ին՝ Սիրո տոնին, ծնվել է հայոց լեզվի մեծագույն սիրահար, ակադեմիկոս Սերգեյ Աբրահամյանը։ Աբրահամյանն իր ողջ կյանքի ընթացքում ակտիվ քաղաքացի էր, մեծ հայրենասեր, գիտության ու կրթության նվիրյալ։
1942 թ․ 17 տարին դեռ նոր բոլորած պատանին մեկնում է ռազմաճակատ՝ երազելով հայրենի Արցախի խաղաղության մասին։ Ռազմաճակատում ականի պայթյունից ծանր վիրավորվելով և հրաշքով փրկվելով՝ վերադառնում է Հադրութի շրջանի հայրենի Տումի գյուղ։ Հենակներով էլ տեղափոխվում է Երևան՝ դառնալով ԵՊՀ բանասիրության ֆակուլտետի ուսանող։
1956-ին Սերգեյ Աբրահամյանն արդեն դոցենտ էր, իսկ 1966 թվականին նրան շնորհվել է գիտությունների դոկտորի աստիճան, 1970 թվականին՝ պրոֆեսորի կոչում, իսկ 1996 թվականին ընտրվել է ՀՀ ԳԱԱ ակադեմիկոս։

Հետաքրքիր է, որ պետության կողմից նրան տրվում է հենց այն տունը, որտեղ ապրել էր ակադեմիկոս Հրաչյա Աճառյանը։ Աբրահամյանն էլ իր մեծ նախորդի նման հայագիտության նվիրյալն էր։
Արցախյան շարժման օրերին պրոֆեսորի սիրտը հանգիստ չէր։ Վճռվում էր իր հայրենի գյուղի ճակատագիրը։ Դիմումներ, կոչեր, բաց նամակներ, բազմաթիվ հոդվածներ․ այս օրերին միահյուսվել էին գիտնականն ու քաղաքացին։
Լեզուն նրա համար պարզապես ուսումնասիրության նյութ չէր, այլ ազգի ու պետության, պետականության գոյության հիմքը։