Սոս Սարգսյանը իր «Մենք ու մերոնք» գրքում մի հրաշալի հուշ-անեկդոտ է պատմում. զվարճալի, բայց միևնույն ժամանակ շատ դիպուկ ու բնորոշ մեր իրականությանը։
Սիրված դերասանը գրում է.
«Իմ ընկեր Հրաչի հետ (Աբրահամյան, Վաշինգտոնում է ապրում) երկար զրուցեցինք, տվինք-առանք, վերջը եկանք էն մտքին, որ ոչ սրանք են մի բան, ոչ նրանք, ո՛չ Հայաստանում ենք լավը, ո՛չ Սփյուռքում, ո՛չ իշխանավորը, ո՛չ էլ ընդդիմությունը... մի խոսքով:
Էս կապակցությամբ մի պատմություն անեմ, ասաց Հրաչը: Ուրեմն քահանան պսակ է անում, բայց ամեն անգամ փեսային նայելիս տխրում է: Էս ինչ գեշ է, Տեր Աստված, էս ինչքան է տգեղ, էս խեղճ աղջիկը ոնց պիտի սրան սիրի: Բայց ճար չունի, պիտի պսակի, հարցնում է.
-Տե՞ր ես, որդյակ, սիրու՞մ ես այս աղջկան:
- Հա, տեր եմ, տեր հայր, շատ եմ սիրում:
Քահանան աղջկան է դիմում՝ քողդ բարձրացրու, ասում է: Հարսը քողը բարձրացնում է, քահանան տեսնում է, որ աղջիկը փեսայից ավելի տգեղ է:
-Տե՞ր ես: Սիրու՞մ ես փեսացուիդ:
- Հա, շատ եմ սիրում:
- Այո, զավակներս, - ասում է քահանան, - սիրեք իրար, որովհետև եթե դուք միմյանց չսիրեք, էս աշխարհում էլ ոչ մի կենդանի շունչ ձեզ չի սիրելու»: