Հրեաները դիմում են ռաբբիին.
- Ասա մեզ, ռաբբի՛, ինչո՞ւ մենք հայրենիք չունենք:
- Օ՜, արդեն իսկ լավ է, որ դա սկսել է ձեզ մտահոգել: Բարի,- ասում է ռաբբին,- վաղը ամենքդ մեկ շիշ օղի վերցրած կգաք սինագոգի բակ, ու ես ձեզ կբացատրեմ:
Հաջորդ օրը, դիմելով սինագոգի բակում հավաքված մարդկանց, ռաբբին հարցնում է.
- Խնդրանքս կատարե՞լ եք:
- Այո՛, ռաբբի՛, բերել ենք,- լսվում է այս ու այն կողմից:
- Հրաշալի է,- ասում է ռաբբին և սկսում հրեաների բերած շշերի պարունակությունը դատարկել մեծ կաթսայի մեջ: Ապա շերեփով խառնելուց և գավի մեջ լցնելուց հետո այն հրամցնում է առաջին իսկ պատահածին:
- Հապա համտեսիր…Կարո՞ղ ես ասել, թե ինչ էր…
- Ռեբե՛, հոգի ունեմ Աստծուն տալու, չեմ ստի` ջուր էր…
- Ջուր էր, չենք ստի,- գավի պարունակությանը ծանոթանալուց հետո խոստովանում են բոլորը:
- Հիմա հասկացա՞ք, թե ինչու հայրենիք չունեք ,- ասում է ռաբբին ու հավելում,- բոլորդ էլ մտածում էիք, թե ձեր բերած ջուրը մյուսի բերած օղու մեջ չի երևալու…