Նժարներին դրված են Արցախը և Հայաստանը: Բայց այդ երկու հայկական պատառները, որ մնացել են Մեծ ու Փոքր Հայքերից, դրված չեն հակառակ նժարներին, այլ երկուսը մեկ նժարի վրա են: Իսկ հակառակ նժարին դրված է մեր երկու հարևանների՝ Թուրքիայի և Ադրբեջանի նույնացած քաղցը, թուրքական քաղքը: Կա՛մ մեկն է իջնում, կա՛մ՝ մյուսն է բարձրանում: Այդ երկու նժարները չեն կարող հավասարակշռված լինել, ինչպես մեր իշխանություններն են անհասկանալիորեն կարծում, թե նժարները քիթ քթի բերելով՝ ողջ կմնան և՛ գառները, կուշտ կլինեն և՛ գայլերը: Գայլերը կուշտ են լինում, երբ խժռում են գառներին՝ ինչպես անհավասար, այնպես էլ հավասար պայմաններում: Նժարները հավասարակշռելու փոխարեն պատք է պարզապես նժարից վերցնել քաղցը գրգռող ցանկալի կերակուրը:
Այդ սթափ գիտակցությունն ունի մեր ժաղովրդի մեծ մասը ինչպես Հայաստանում, այնպես էլ Սփյուռքում: Անցնելով թմրեցնող ու մոլորեցնող, ամեն օր խոտորվող խոստումների միջով, որ իշխանության մնալու թառանչով տալիս էին և տալիս են մեր իշխանավորները, հասկանում են, որ ուղղակի պետք է նժարից վերցնել կամ չպետք է նժարին դնել այն՝ ինչ ունես: Որովհետև քաղցն ու կերակուրը երբեք հավասար հաշիվ չեն գրանցում՝ մրցամարտն ավարտելով ոչոքի, երբ փորձության են ենթարկում՝ դեմ դիմաց դնելով այդ հակասությունները կամ հանելով գոտեմարտի:
Ընդվզող ու հրապարակ դուրս եկողները և նրանք, ովքեր տանն են կամ փողոցում քայլում են նույն տագնապով, խնդիր չունեն իշխանությունը մի խմբից վերցնելու և մյուս խմբին տալու: Նրանց գերխնդիրը կորսվող Արցախը և կորստյան մատնվող Հայաստանը փրկելն է: Նույնն է խնդիրը հարթակում գտնվողների և ահազանգ հնչեցնողների. հեռացնել այն իշխանությանը, որի թեթև ձեռքը հեռացնում է մեզ մեր ունեցածից և մեր ունեցածը մոտեցնում կամ մատուցում մեզ ժամանակից ու պատմությունից հեռացնել երազողին: Ստեղծված իրավիճակը չի թելադրում իշխանության գնալ-գալու խաղ ու ճարպկություն, կամ իշխանությունը վերցնել-տալու քմահաճույք ու կարողություն: Կա՛մ պատմությունը փրկվում է, կա՛մ պատմություն է ջնջվում:
-
Հուսիկ Արա
-
պոետ
-