Մարտի 3-ը Գրողների միջազգային օրն է:
Oragir.news-ը զրուցել է ժամանակակից գրող, «Կարմիրը», «Չաստվածաշունչ», «Քաղցր կյանք»,«Միս ուտողները» գրքերի հեղինակ Հովիկ Աֆյանի հետ: Նրա կարծիքով` հայ երիտասարդությունն ընթերցասեր է:
«Ամեն դեպքում՝ գրախանութներում հաճախ եմ հանդիպում հենց երիտասարդների: Այլ հարց է, թե ինչ են կարդում: Կան, որ, այսպես կոչված, մոտիվացիոն գրականություն են կարդում, օրինակ՝ «ուշքի չեկող աղջկա», միանգամից հարստանալու, «ֆերրարին վաճառած վանականի» մասին, բայց կարծում եմ, որ, օրինակ, Նար-Դոսը, երբ իր «Ես և Նա»-ի մեջ ասում է՝ «Մենք վերևն ենք, դուք ներքևը», պակաս մոտիվացիա չի տալիս...»։
Ըստ նրա`գրողներն ու հրատարակիչները առաջին խնդիրը լուծել են, քաղաքը կարդում է, մնում է հաջորդ, ավելի բարդ խնդիրը լուծել․ քաղաքը լավ բան պետք է կարդա:
Աֆյանը անդրադարձավ այն խնդրին, որ այսօր գրողների համար գրականությունը եկամտի աղբյուր չէ, և անհնար է միայն գրելով գումար վաստակել։
«Աշխարհում էլ բազմաթիվ գրողներ այլ աշխատանք ունեն, օրինակ՝ խոհարար են կամ շինարար: Դա, իհարկե, վատ է, բայց նաև հրաշալի է, որովհետև եթե գրողը միայն գրող լինի, նրա գրքերը չեն կարող իրական լինել ու իրականության մասին պատմել»:
Աֆյանը, խոսելով հասարակության ու պետության մեջ ժամանակակից գրողի տեղի ու դերի մասին, անկեղծացավ.
«Ունի՞ արդյոք արժանի տեղ գրողը պետության ու հասարակության մեջ, անկեղծ ասած՝ չգիտեմ: Գիտեմ միայն այն, որ գրողն այսօր, նկատի ունեմ, հայ գրողը, աշխատանքից շատ ուշ ժամի դուրս է գալիս, գնում կանգառ, երկար սպասում, որ երթուղայինը գա, մի կերպ խցկվում է դրա մեջ, հասնում տեղ, մտնում բակի խանութ ու մի հաց թևի տակ՝ մտնում տուն»:
Հայ գրականության ամենամեծ մարտահրավերը , ըստ նրա, ազգային, գենետիկ ողբերգությունից խիզախորեն և աննահանջ հրաժարումն է :
Անահիտ Սվարյան