Տները վերանորոգել էինք, ամեն հարմարություն ստեղծել , բայց ամեն ինչ մնաց թուրքերին, մի շորով փախանք

Oragir.news-ը այցելել է 44-օրյա պատերազմից հետո Հայաստան տեղափոխված և Երևանում ժամանակավոր բնակություն հաստատած Էլլա Ասատրյանի ընտանիքին։ Հինգ հոգուց բաղկացած ընտանիքը այս պահին ապրում է 2-սենյականոց բնակարանում։ Տան միակ աշխատողը կրտսեր որդին է, որի ուսերին է ծանրացել տան ամբողջ հոգսը։ Տիկին Էլլան մեզ հետ զրույցում ասաց, որ Հադրութում 2 տուն է ունեցել, երկուսն էլ՝ բարեկարգված վիճակում, և Հադրութից դուրս գալիս մտքով անգամ չէր անցել, որ այլևս չի վերադառնալու Հադրութ։ Տիկին Էլլայի 4 տղաները ծնվել և մեծացել են Հադրութում։

«Մեծ տղաս՝ Երեմը, երբ 93թ.-ին դպրոցն ավարտեց, բանակ կանչեցին, տարան, 94թ.-ի հունվարի 5-ին Հորադիզում վիրավորվեց: Նրա աչքերը չեն տեսնում. մի աչքը առհասարակ չկա, մյուս աչքն էլ կա, բայց չի տեսնում։ Ասկոլկաներ է մտել աչքը։ Այդ օտար մարմինները այնպես են մտել աչքը, որ հնարավոր չեղավ տեսողությունը վերականգնել: 94թ.-ից մինչև հիմա տղաս չի տեսնում»,- ասաց տիկին Էլլան։
Տիկինը պատմեց, որ ամեն բան ունեին նորմալ, խաղաղ ապրելու համար. «Ամեն բան մենք ստեղծել էինք։ Այստեղից ապրանք էինք տանում, այնտեղ վաճառում։ Այնտեղ խաղողի այգիներ ունեինք, օղի էինք թորում։ Ոչ մի բանի կարիք չէինք զգում։ Մենք մեր ընտանիքով ամեն բան անում էինք՝ խոզեր, հավեր, բադեր էինք պահում, ոչ մեկից ոչինչ չէինք խնդրում»։

Նրա խոսքով, պատերազմը սկսելու օրը՝ սեպտեմբերի 27-ին, նա իր տնային գործերն էր անում բնականոն ընթացքով. «Ասեցինք՝ երևի ապրիլի նման՝ մի 4 օր կտևի, բայց երկար տևեց։ Թուրքերը արդեն Հադրութում էին։ Երբ մենք Հադրութից դուրս եկանք, թուրքերն արդեն այնտեղ էին, կրակում էին մեր մեքենայի հետևից»։