Փետրվարի 4-ին Թուրքիայի խորհրդարանը վավերացրեց «Շուշիի հռչակագիր» կոչված փաստաթուղթը, իսկ դրանից երեք օր առաջ Ադրբեջանի միլի մեջլիսն էր վավերացրել, որը կնքվել էր Էրդողանի և Ալիևի ձեռամբ 2021 թվականի հունիսի 15-ին Արցախի Հանրապետության օկուպացված Շուշի քաղաքում: Հռչակագրում տեղ է գտել նաև «Զանգեզուրի միջանցք» արտահայտությունը: Այդ պահանջը այն ժամանակ դատապարտել էր մեր ԱԳՆ-ն՝ համարելով, որ Թուրքիան և Ադրբեջանը ձեռք են բերում հրապարակային պայմանավորվածություններ Հայաստանի Հանրապետության ինքնիշխանության և տարածքային ամբողջականության դեմ:
Այսօր արդեն սույն հռչակագիրն օրենսդրորեն վավերացված և պետականորեն հետամուտ քաղաքականություն է Թուրքիայի և Ադրբեջանի կողմից՝ ուղղված Հայաստանի տարածքային ամբողջականության դեմ: Իսկ մեր իշխանությունները լուռ ու մունջ են, հնազանդ այդ առիթով, որ կարող ենք ենթադրել՝ համաձայն են: Ավելին, օրեր առաջ Ալիևը ոգևորված հայտարարեց, թե Երևանից դրական ազդակներ են գալիս Զանգեզուրի միջանցքի հետ կապված, որ արդեն հայերն աշխատանքներն սկսում են իրենց տարածքում:
«Զանգեզուրի միջանցքի» պահանջին լուռ ու հնազանդ մեր կառավարությունը պատրաստվում է պատվիրակություն գործուղել Անթալիա՝ թրքալեզու երկրների դիվանագիտական ֆորումին մասնակցելու առաքելությամբ: Հնարավոր է՝ վարչապետի մակարդակով ներկայանանք, քանի որ Թուրքիան արդեն ակնարկել է այդ մասին: Մենք ընդունում ենք հրավերը՝ նախապես ընդունելով միջանցքի պահանջը և դրա իրականացումը: Այսօր ասում ենք՝ ճանապարհ, վաղը կասենք՝ միջանցք. Այդպես «ֆռռացնելու» հաջող փորձն արդեն ունենք: Իսկ թուրքական մամուլը տեղեկացնում է, որ միջանցքը կբացվի մայիս ամսին:
Մեր իշխանությունները հույս ունեն, որ ինչպես Արցախի, այնպես էլ միջանցքի դեպքում ժողովուրդը համակերպվելու է, ասելով՝ դե, արդեն տվել են, ինչ կարող ենք անել, հո պատերազմով ետ չե՞նք բերելու: Բայց Արցախի գրավումը հենց այդ միջանցքի համար էր, Արցախից հետո Սյունիքն է, ինչը նշանակում է ողջ Հայաստանը, քանի որ թուրքական օղակի մեջ ենք սեղմվելու ու շնչահեղձվելու: «Զանգեզուրի միջանցքի» տրամադրումը նշանակում է Հայաստանի կապիտուլյացիա: Սա է, որ չենք կարող թույլ տալ, քանի որ այլընտրանք չունենք: Կամ ընդվզում ենք և փրկվում, փրկության ճանապարհն ընտրում, կամ կործանվում ենք, վերջին ուղիով գնում: Նման իրավիճակում անխուսափելի է առաջին տարբերակը, որ Սարդարապատ է լինելու մեր ներսում: «Զանգեզուրի միջանցքը» վերջին կաթիլն է լինելու, պայթելու ենք:
Հուսիկ Արա