Կոսովոյի անկախության միջազգային ճանաչումը ստիպեց շատ հայերի ակնդետ հետևել քաղաքական իրադարձությունների զարգացման ընթացքին:
Հայաստանի կառավարությունըն, այնուամենայնիվ, լռեց Կոսովոյի անկախության դիվանագիտական ճանաչման մասին՝ հաշվի առնելով ոչ միայն իր հիմնական դաշնակցի՝ Ռուսաստանի վերաբերմունքը:
Բանն այն է, որ այդ ժամանակ՝ 2008 թվականի փետրվարին, երկրում ստեղծվել էր ներքաղաքական լարված իրավիճակ, որը սպառնում էր վերածվել ճգնաժամի:
Այնուամենայնիվ, Հայաստանի կառավարությունն արձանագրել էր, որ Արևմուտքի խոշոր արդյունաբերական երկրները երկակի քաղաքականություն են վարում. մի կողմից՝ նրանք նշում են, որ Կոսովոյի անկախությունը չպետք է նախադեպ դառնա այլ հակամարտությունների լուծման համար, մյուս կողմի՝ մնացած բոլոր «սառեցված հակամարտությունները» պետք է լուծվեն ըստ ՄԱԿ -ի բանաձևերի:
2007 թվականի հոկտեմբերի 3 -ին Հայաստանի արտգործնախարարը միջազգային հանրությանը հարցրեց, թե ի՞նչ տրամաբանությամբ է Կոսովոյի ալբանացիներին տրվել անկախություն, իսկ մեկ այլ ժողովրդի ինքնորոշումը՝ մերժվել:
«Ոչ ոք իրավունք չունի մեր ժողովրդին ցույց տալու իր ազատության և անվտանգության շրջանակը»,-ասել է ՀՀ արտգործնախարարը:
Այս հայտարարությունից կարճ ժամանակ անց՝ Հայաստանի և Ադրբեջանի արտգործնախարարների հետ հանդիպումից հետո՝ Մինկսի խմբի երեք համանախագահները հայտարարեցին, որ իրենք «ճանաչում են Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը», բայց ոչ «Լեռնային Ղարաբաղի անկախությունը»:
Առաջին անգամ Մոսկվան իր ներկայացուցչի միջոցով տեղեկացրեց, որ Լեռնային Ղարաբաղը ոչ անկախ է, ոչ էլ՝ Հայաստանի մաս:
Նույնիսկ եթե Ռուսաստանի այս դիրքորոշումը բողոք էր Կոսովոյի անկախության հռչակման դեմ, ամեն դեպքում այն լռության դատապարտեց Հայաստանի կառավարությանը:
«Չճանաչված» հանրապետությունները հույս ունեին Կոսովոյի անկախության հռչակման վերաբերյալ Ռուսաստանի արձագանքը օգտագործել իրենց նպատակների համար և համոզել Պետդումային ավելի ակտիվ քաղաքականություն որդեգրել «սառեցված հակամարտության գոտիների» նկատմամբ:
Ինքնորոշո՞ւմ, թե՞ անջատում. Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտությունը Կոսովոյի անկախությունից հետո. մաս 1
Կոսովոյի գոյությանը սպառնացող մահացու վտանգն իրավական հիմք էր միջամտության համար, իսկ Լեռնային Ղարաբաղի դեպքում ՝ոչ. մաս 2
ԼՂ հակամարտության ընթացքն Աբխազիայի անկախության ճանաչումից հետո, և Կրեմլի գրանցած միակ «խաղաղարար հաջողությունը». մաս 4