ԱԺ յոթերորդ գումարման «Բարգավաճ Հայաստան» խմբակցության քարտուղար Արման Աբովյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է․
«Դիտում եմ արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովի ղեկավարի ընտրության վերաբերյալ խորհրդարանական նիստի հեռարձակումը և ուղղակի ապշած եմ, թե ոնց են իշխանական պատգամավորները կրկին կործանարար օրակարգ բերում՝ փորձելով ինչ-որ կերպ արդարացնել թուրք-ադրբեջանական տանդեմին առաջիկա աղետալի զիջումները: Դա, պարզապես, ցնցող է, չնայած՝ հաշվի առնելով ներկայիս կառավարության խնդիրների առաջնահերթությունը, այն է՝ ամեն գնով ամրապնդել կապիտուլյացիան (դեմարկացիա, Սյունիքի միջոցով թուրքերի և ադրբեջանցիների ճանապարհային հաղորդակցության բացում, Թուրքիայում և Ադրբեջանում դիվանագիտական հարաբերությունների հաստատման նախապատրաստում... և այլն), այնքան էլ զարմանալի չէ, ավելին՝ սպասելի է:
Այսօր մենք ոչ մի հասկանալի խոսք չենք լսել իշխանամետ պատգամավորներից, թե ինչպես է Հայաստանի խորհրդարանը վերականգնելու Արցախի Հանրապետության տարածքային ամբողջականությունը, ինչպես են վերադարձվելու հայ ռազմագերիները, երբ և ինչպես են թուրք-ադրբեջանական օկուպացիոն զորքերը հեռացվելու Հայաստանի տարածքից, արդյոք 44-օրյա պատերազմի ընթացքում մարդկության դեմ հանցագործությունների համար միջազգային դատարան կբերվեն Ադրբեջանը և Թուրքիան, արդյոք միջազգային ասպարեզում քայլեր կկատարվեն պատերազմի հանցագործներին և ահաբեկիչներին Հայաստանին արտահանձնելու համար: Փոխարենը, ականատես եղանք, թե ինչպես, իմ կարծիքով, իշխանությունները բացարձակապես չեն հասկանում կամ չեն ցանկանում հասկանալ Հայաստանի և Արցախի իրական սպառնալիքները:
Եվ որպես վերջին օրերի լեյտմոտիվ, երեկ ադրբեջանական զորքերը ականանետներից գնդակոծել են հայկական դիրքերը, այսօր կիրառվել են հարվածային անօդաչու թռչող սարքեր: Այսինքն՝ տեղի է ունենում թուրքերի և ադրբեջանցիների կողմից ռազմական սադրանքների ավելացում:
Հասկանալի է, որ թուրք-ադրբեջանական տանդեմը նպատակ ունի վարկաբեկել ռուս խաղաղապահների ռազմական առաքելությունը:
Բայց այս մասին չլսեցինք խորհրդարանում, մենք պարզապես կրկին ականատես ենք դառնում, թե ինչպես է խորհրդարանի ամբիոնից իշխանությունների խելացի խոսքերի հետևում թաքնվում իրական սպառնալիքներն ու մարտահրավերները հասկանալու բացարձակ բացակայությունը»: