Հոգեբան Մարիամ Վանունցի հետ զրուցել ենք անձի ու ազգի տրավմաների և դրանց հաղթահարման եղանակների մասին:
-Ինչպե՞ս հասկանալ, որ մենք գործ ունենք տրավմայի հետ:
Մենք տրավմա ենք ստանում այն ժամանակ, երբ վտանգին արձագանքելու մեր կարողությունները ծանրաբեռնվում են:
Մարդն իր ունեցած ախտանիշներով հասկանում է, որ մի բան այն չէ: Իր զգացածը ոչ սթրես է, ոչ՝ դեպրեսիա, ոչ էլ՝ հոգնածություն: Մարդը պարզապես չի տխրում, և հետո այդ տխրությունն անցնում է: Այն ձեռք է բերում պրոբլեմատիկ բնույթ:
Տրավման ախտորոշում չէ, տրավման պատճառն է: Եվ երբ որ մարդը հասկանում է, որ իր հետ ինչ-որ բան է կատարվում, մենք լսում ենք նրա բողոքը, հետո հետ ենք գնում՝ հասկանալու համար, թե նրա հետ ինչ է կատարվել:
Մեկ-մեկ նա ինքն էլ է հասկանում թե իր հետ ինչ է կատարավել, քանի որ ամեն անգամ իր կյանքում այդ տրավման վերապրելու առիթներ են ստեղծվում:
Երբեմն մենք գործ ենք ունենում ոչ թե մեկ, այլ կոմպլեքս տրավմաների հետ, որոնք ներառում են մանկությունը, միջանձնային հարաբերությունները:
Տրավման մարդու առաջ դնում է անվտանգության և ապահովության կորստի խնդիր, որի հաղթահարումն էլ պետք է մասնագետի աշխտանքը լինի:
-Տրավման հաղթահարելու հարցում ինչպիսի՞ դեր ունի ինքնագիտակցությունը:
Ընդհանրապես ինքնագիտակցությունը մարդուն բնորոշ կարևորագույն մեխանիզմ է: Առանց ինքնագիտակցության մարդը կարծես մթության մեջ լինի՝ նա ինքն իրեն չի լսում:
Մենք՝ հոգեբաններս, սովորեցնում ենք, որ մարդը խոսի մարմնի լեզվով և կարողանա ինքն իրեն լսել:
Շատ դժվար է որևէ կարգավորման գալ առանց ինքնագիտակցության:
-Հնարավո՞ր է արդյոք տրավման ապրելուց հետո վերականգնել կյանքի նախկին որակը:
Ես կարող եմ ավելին ասել՝ գոյություն ունեն վերապրման և բարգավճման հոգեվիճակներ:
Իմ կարծիքով՝ մարդը ոչ միայն կարող է տրավման վերապրել, այլ նաև դրա հիման վրա մարդը կարող է իմաստություն ձեռք բերել ու ֆանտաստիկ բաներ անել: Եվ սա չի վերաբերում միայն անձերին սա վերաբերում է նաև ազգերին:
Ես կարծում եմ, որ մենք ոչ միայն կարող ենք ապաքինվել և վերականգնվել, այլ նաև կարող ենք շատ ավելի վերև գնալ, պարզապես պետք է մի կարևոր հանգամանք հաշվի առնել՝ մարդը միշտ ունենալու է սպի:
-Ինչպե՞ս հաղթահարել տրավման, որ ոչ թե անձի, այլ ազգի մակարդակով է:
Այդ երևույթը կոչվում է միջսերնդային տրավմա, որը բավականին լավ ուսումնասիրվել է հրեաների մոտ:
Ես կարծում եմ, որ մենք ոչ միայն ունենք միջսերնդային տրավմա, այլ նաև մենք ապրում ենք շարունակական տրավմայի մեջ:
Մենք ապրել ենք ցեղասպանություն, խորհրդայնացում, հետո ապախորհրդայնացում, Համաշխարհային պատերազմներ, հետո երկրաշարժ, 90-ականներ, պատերազմից հետո նորից պատերազմ:
Ստացվում է, որ մեր ժողովուրդն անընդհատ տրավմայի մեջ է:
Վերականգնվելու հարցում շատ օգտակար կարող է լինել սփյուռքը, որը մարդկային ռեսուրսների առումով ահռելի է:
Կարևոր է գիտակցել, որ թերապիա կարելի է անել ոչ միայն անհատի, այլ նաև ազգի համար, և այդ հարցում ամենամեծ դերն ունի լրատվական միջավայրը:
Ես պետք է մի ցավալի փաստ արձանագրեմ, որ այս պահին մեր լրատվամիջոցների ներկայացուցիչները զբաղված են կրակի վրա բենզին լցնելով: Սա պարզապես սարսափելի է:
Բացի դրանից՝ երբ ինձ մոտ գալիս են այցելուներ, որոնք ունեն տրավմաներ, ես հարցնում եմ՝ դուք յոգայով, մեդիտացիայով զբաղվու՞մ ենք:
Սրանք նյարդային համակարգի հիգիենան են, հոգեկան առողջության գրավականը: