Արցախցի 41-ամյա Իննա Եսայանի ընտանիքը սեպտեմբերի 26-ին է հարկադրված հեռացել Արցախից, հիմա Գյումրիում են ապրում։ Ասում է` կարճաժամկետ հեռանկարում դեռ կմնան Գյումրիում, հատկապես, որ այստեղ հիմա աշխատանք ունի։
Արցախցի կինն ասում է` հիշողություններս էլ են հակասական, որովհետև տեսել եմ և՛ ուրախ, և՛ տխուր Արցախը։
«Ամենացավոտը այն էր, որ մենք մեր տունը երկրորդ անգամ էինք լքում… Մենք մեր սրտից չենք հանել այն հույսը, որ պիտի գնանք Արցախ»,-
Oragir.News-ի հետ զրույցում պատմում է Արցախից բռնի տեղահանված Իննա Եսայանը։
Իննան 2 զավակ ունի, փոքր դուստրը` Վանեսան, 3 տարեկան է, 44-օրյա պատերազմի ժամանակ մի քանի օրական է եղել։
«Սեպտեմբերի 19-ին լրացավ Վանեսայիս 3 տարեկանը, 2-րդ օրն էր, ինչ պարտեզ էր գնում։ Էդ օրը ծնողներից մեկը զանգեց, ասաց, որ շուտ պիտի վերցնենք երեխաներին։ Ես շտապ գնացի, ամեն ինչ նորմալ էր, խուճապ չկար։ Վանեսային վերցրի, հետո Վիկտորին վերցրի։ Հենց հասանք տուն, 2-3 րոպե հետո պայթյունի ձայն լսվեց, ու երեխաներիս հետ մոտակա նկուղ գնացի։ Տղաս լավ էր հասկանում՝ ինչ է կատարվում, բայց 3 տարեկան քույրիկին անընդհատ ասում էր՝ աշուն է, կայծակ է դրսում, մի վախեցիր: Վանեսայիս 3 տարեկանը լրացավ պատերազմական գործողությունների մեջ։ Ճիշտ է, ինքը չի հասկանում, որ իր ծնունդն է, բայց մենք ուրիշ ձև էինք նշելու այդ օրը»։
Արցախցի կինն ասում է՝ դա սարսափելի չէ, սարսափելին այն էր, որ պատերազմից 3 տարի անց մենք էլի զոհեր, վիրավորներ ունենք, մենք կորցրել ենք մեր հայրենիքը։
Մանրամասները` տեսանյութում։