Տնտեսագետ Հրայր Կամենդատյանը գրում է․ «3.5 մլն դրամ ճաշի կտրոն։
Օրեր առաջ պարզվեց, որ ոչ անհայտ մի կին, բարեգործական խմբակային ճաշի է հրավիրում գործարարների և խնդրում վճարել աստղաբաշխական գումար իբր բարեգործ նպատակներով։ Ի՞նչ կարող է անել հրավիրված գործարարը:
Գնալ և թույլ տալ որպեսզի իրեն խուզեն և դա առնվազն շարունակվելու է մինչև 2026 թվականը:
Չգնալ և չվճարել պահանջվող գումարը և պատրաստվել արտահերթ հարկային ստուգումների։
Հարգելի գործարարներ, այն ինչ կատարվում է ձեր հետ, նոր բան չէ և ժամանակակից քաղաքական պատմության մեջ բազմաթիվ առաջնորդների կանայք աչքի են ընկել նման կասկածելի բարեգործությունների կոչերով։
Ինչո՞վ է պայմանավորված նման կանանց հանդեպ մեր հակակրանքը։ Թերևս դա նրանց հաճախ երկակի բնույթն է և այն, որ մենք մեզ խաբված ենք զգում: Կբերեմ Թունիսի բռնապետի կնոջ օրինակը։
«Ես քաղաքականությանը չեմ խառնվում, ես ժողովրդի կինն եմ»,- ասել է Թունիսի նախկին առաջին տիկին Լեյլա Բեն Ալին, որը 35 տարվա ազատազրկման է դատապարտվել յուրացման համար. Նա նաև հեղինակ է «Իմ ճշմարտությունը» գրքի։
Ելենա Չաուշեսկուն, որին ամուսնու կոմունիստական ռեժիմը գովաբանում էր, որպես «Ռումինիայի լավագույն մայր», մի անգամ իր «ժողովրդի երեխաների» մասին ասել է. այդ սև տականքները չեն կշտանում ուտելուց։
Ինչ կիրառական խորհուրդ կարելի է տալ գործարարներին։
Մի գնացեք հարկադիր խուզի»: